Nier-reclame

De afgelopen weken is veelvuldig geadverteerd door de zogenaamde draagbare nier. “U zit 20 seconden vast aan deze reclame,” zegt het spotje, “maar die-en-die zit zoveel uur per week vast aan de nierdialyse. En dat is slopend.”
Tijdens mijn stage bij dagblad De Stentor/Veluws Dagblad heb ik zelf een verhaal gemaakt over een nierpatiënt, Adrie de Graaf uit Putten. In een wekelijks krantje, adverteerde hij met het verzoek tot een zogenaamde Samaritaanse Nier. Een Samaritaanse donor is een manier om op vrijwillige basis een orgaan te geven aan een onbekende op de wachtlijst.
Op zijn advertentie reageerden een handvol mensen. In een aantal gevallen leek het erop dat De Graaf zijn verwachte donornier zou krijgen; maar steeds liep het contact met kandidaat-donoren uit op een teleurstelling. Hoe het zes jaar later met de Puttenaar is, weet ik niet.
Is het hard nodig, die nieuwe nier-donoren? En moet ik een oproep doen tot donatie? Ik ben niet in dienst van de Nierstichting, evenmin heb ik in mijn directe kring de noodzaak gezien tot een draagbare nier. Het enige dat ik doe, is mijn verhaal uit De Stentor/Veluws Dagblad nogmaals onder de aandacht brengen.