Nier

Ik hoorde een verhaal over het doneren van nieren voor geld. Het zou een slecht idee zijn, omdat arme mensen dan hun organen weggeven, om zo geld te verdienen. Dat zou een optie kunnen zijn. Maar dat hoeft natuurlijk niet. Je weet immers niet wat je niet weet. Het blijft dus koffiedik kijken.

Ik moest denken aan een verhaal wat ik ook maakte voor De Stentor/Veluws Dagblad. In een wekelijks krantje, adverteerde Adrie de Graaf uit Putten met het verzoek tot een zogenaamde Samaritaanse Nier. Een Samaritaanse donor is een manier om op vrijwillige basis en zonder geld te vragen een orgaan te geven aan een onbekende op de wachtlijst.

Steeds wanneer ik een verhaal hoor over nieren of orgaandonatie, denk ik aan Adrie. Ik weet niet hoe het met hem is. Of hij überhaupt nog leeft. Misschien wel. Zijn verhaal is één van de vele verhalen, van mensen die wachten op een nieuw lichaamsonderdeel. Hoe los je zoiets op? Met “materiaal” van overleden mensen?

Of is de wetenschap aan zet voor een kunstnier? Ach, ik weet het ook niet. Ik weet alleen dat dit weer een verhaal is dat de gebrokenheid van de mens aantoont.