2020: Psalm 90

Een veilige toevlucht zijt Gij,
altijd geweest, van geslacht op geslacht.
De bergen stonden nog niet
de aarde lag nog in weeën
er was nog niemand geboren.
Maar toen al, eeuwigheid nu,
waart Gij de enige ware,
en zo zal het blijven.

Gij doet het mensenkind tot stof vergaan.
Gij zegt: ga jij, kind van Adam.
Duizend jaren zijn in uw ogen
als de dag van gisteren, weg,
als een seconde van waken.
Gij vaagt ons uit als een droom in de morgen,
wij zijn als het gras dat ’s morgens bloeit
maar ’s avonds is het verdord.

Gij laait, een verterend vuur
Gij houdt ons tegen uw licht,
al het intieme doorziet Gij.
Uw hartstocht is ons te machtig,
wij durven niet met U gaan,
Gij verblindt ons – temper Uw aanschijn
onze adem houdt U niet bij
Gij zijt teveel voor één leven.

Zeventig jaren zijn onze dagen,
als wij sterk zijn tachtig.
Het meeste is zwoegen en pijn
en plotseling vliegen wij heen.
Is dat ontferming, liefde en trouw?
Geef antwoord, stormende god.

Ik tel mijn dagen – hoelang nog?
Ik wil een wijs en vredig hart.

Hoe lang nog wachten op antwoord
onvoorspelbaar Grote Liefde.

Ik wil wakker worden in de morgen
en weten dat jij bestaat.
Ik wil gelukkig zijn met jou,
iedere dag, nooit meer niet.

Maak mij evenveel dagen gelukkig
als ik ongelukkig geweest ben
jarenlang, zonder jou.

Doe mij weten: omvat uw ontferming
ook onze kinderen – hoe werkt dat?

Jij, enige ware, geef kracht en bestemming
aan de werken van onze handen.

Dat ze stand zullen houden. Geef richting
aan het werk van mijn handen.

Psalm 90
Uit: © Huub Oosterhuis, 150 psalmen vrij, Uitgeverij Ten Have, 2011