Over de streep

Bij de KRO was een tijdlang het televisieprogramma Over De Streep te zien. Onder leiding van een Amerikaanse opnameleider en presentator Arie Boomsma, gingen scholieren met elkaar in gesprek. Grofweg bestonden de uitzendingen in twee delen: tijdens de eerste helft gingen de jongeren in groepjes in een kring zitten en beantwoordden ze de vraag: “Als je me echt zou kennen, dan…”
Het tweede gedeelte was het daadwerkelijke over-de-streep-segment. Onder toeziend oog van Amerikaanse leaders, moesten de jongeren in de gymzaal over de streep stappen. Die streep lag in het midden van de zaal, de groep stond aan één kant. De Amerikaanse leader stelde achtereenvolgens een vraag – wie daarop met Ja kon antwoorden, moest over de streep.
Diverse vragen passeerden de revue. Zoals over slachtoffer zijn of getuige zijn van kindermishandeling, getuige zijn van drank- of drugsmisbruik, van gebruik van geweren – naarmate de vragen vorderden, werden ze ook steeds heftiger. En bleek dat steeds meer jongeren met de onderwerpen te maken kregen.
Wie de streep over ging, moest de groep achterblijvers aankijken. Deze leerlingen moesten het respect-teken maken: met de wijsvinger en duim een L vormen, de L van Love en de L van liefde. Een methode om respect en medeleven tussen de scholieren te stimuleren en vooroordelen tegen te gaan.
Maar is dat wel zo? Ik heb hier wat ambivalente gevoelens bij. Natuurlijk is het goed om respect te bevorderen. Maar moet dat per se op zo’n emotionele manier? De hele entourage is erop gericht om tranen te trekken. De tissues zijn niet aan te slepen. En is het wel echt zo dat verdriet verbroedert?
We tonen een stuk minder onze zwakke emoties. Facebook en Instagram tonen alleen maar gelukkige vrienden. We weten heus wel dat het leven niet zo gelukzalig is en dat verdriet net zo’n grote rol in ons leven speelt als plezier. Maar moet je nou een hele dag er voor uittrekken om elkaar in een emotionele toestand te dwingen?
Als je me echt zou kennen, dan zou je ook een boel leuke dingen van me weten – leuke dingen die ik niet vertel, omdat je het me niet vraagt.