Prediker

Het Bijbelboek Prediker is een prettig en aangenaam boek. Het heeft de naam dat het somber en pessimistisch is, maar dat is onterecht. Het heeft inderdaad iets neerslachtigs. Alle rivieren stromen naar de zee en toch raakt de zee niet vol. Alles wat komt, is al van lang geleden. De golfbewegingen. We jagen wind na, het is allemaal ijdelheid, een zucht.
Maar het is ook een oproep om van het leven te genieten, te eten en te drinken, want ook dat is namelijk een gave van God. Elk jaar als ik Prediker lees tijdens een week evangelisatie, ben ik weer geraakt door deze oproep. Dat staat tussen de conclusies dat het leven zwoegen is. Blijkbaar gaan die dingen hand in hand: zwoegen naast genieten. Dat maakt Prediker zo realistisch.
Dit weekend ontdekte ik nog iets anders. Dat najagen van wind. Volgens mij is dát wat Bob Dylan bedoelde in zijn onvolprezen nummer Blowin’ In The Wind. How many roads must a man walk down, Before you call him a man? The answer, my friend, is blowin’ in the wind. Hoe hard je ook tekeer gaat tegen dat zwoegen, de vragen blijven overeind staan. Zolang de tijden blijven, waarin het een na het ander zich opvolgt.