Ramsj: Loekie van Maaren – Hoezo burgemeester

Voor een paar centen kocht ik bij de plaatselijke kringloopwinkel het boek ‘Hoezo burgemeester’, van Loekie van Maaren. In dit boek doet zij verslag van haar Leeuwarder jaren als “eerste burger”. Het was nogal een klus om de vierhonderd pagina’s uit te lezen. Van Maaren heeft zich als schrijver niet heel erg ontwikkeld, hoewel dit al haar tweede boek is.
Enfin.
Wie wel de moeite neemt om haar “autobiografie” te lezen, zal zich in een propaganda-boek wanen. Van Maaren reflecteert in ‘Hoezo burgemeester’ nauwelijks op zichzelf. Nee, integendeel. Van Maaren is een goede burgemeester, iemand die weet wat er gedaan moet worden. De juiste vrouw op de juiste positie.
Maar ja, dan wordt je burgemeester van Leeuwarden. Een stad met die typische Liwwadders, die zich door niemand de les laten lezen. Waar de politieke sfeer verziekt is. Waar niet met, maar vooral óver elkaar wordt gesproken. Al vanaf het begin wilden de lokale bestuurders van Van Maaren af, ook collegae van haar eigen Partij van de Arbeid. Terwijl Loekie zelf geen enkele blaam treft.
Tijdens het lezen van dit boek, moest ik regelmatig denken aan een anekdote over Martin Bril, opgetekend door Greta Riemersma (van het magazine Noorderbreedte). “Ik zag haar [Van Maaren] wegrijden op de achterbank van een BMW, wat zag dat er mooi uit,’ juicht Bril.” Hetzelfde beeld komt naar voren in de column van Bril, die de volgende dag in de Volkskrant staat. “Ze zei dat ze nu naar huis ging, een Beerenburger drinken. Ze stapte in de auto. Waarom is het altijd zo mooi om een gevallen gezagsdrager achterin een auto te zien zitten? De auto gleed weg.”
Bril typeert in dezelfde column ook de wethouder met wie Van Maaren in een clinch ligt, en die haar aanviel. “Zij deed denken aan de aanklager tijdens een showproces in vervlogen tijden en landen: alles aan haar was zwartwit, maar toch droeg ze een paarse constructie en was ze voorzien van een grote, rode broche. Onder haar ogen hingen wallen. Haar stroblonde kapsel riep associaties op met een afwasborstel die zijn beste tijd heeft gehad.”
Ah, ken’t skele ju.
Van Maaren heeft een verwoede poging gedaan om haar naam te zuiveren. En daar heeft ze alle recht toe. Misschien zijn die Liwwadders inderdaad geen makkelijke mensen, en is haar kritiek op de toenmalige cultuur binnen het gemeentebestuur juist. Maar het gebrek aan zelfreflectie doet Van Maaren de das om.
Zij op de achterbank van een BMW, mooi beeld.

N.a.v. Loekie van Maaren-Van Balen – Hoezo burgemeester, Ervaringen van de burgemeester van Leeuwarden 1999 – 2001, Eerste druk Uitgeverij BZZTôH, Den Haag, 2003