jun
23
2015

Schoolplein

Author // frits_tromp1
Posted in // Modern Times

Vanwege een afspraak op de Veluwe was ik dus elders in den lande. Niet thuis in Liwwadden, maar goed – zo gaat dat in een mensenleven. Het voordeel van de stad uit gaan, is dat je na afloop ook weer de stad binnenkomt.
Terwijl ik zo door het Veluwse stadje liep, keken mensen me aan. Ik meende bij een aantal een glimlach op hun gezicht te ontwaren. Kun je dat wel opmerken dat iemand glimlacht als hij jou ziet lopen? Je hebt geen vergelijkingsmateriaal natuurlijk.
Enfin. Ik meende dat ik het wel zag bij die stadsbewoners. Er zijn natuurlijk ergere dingen in het leven. Met een mooie of lieve glimlach is niets mis mee. Integendeel, tegen een lieve glimlach ben ik niet bestand. Veeg mij maar op als er iemand een lieve glimlach naar mij toewerpt. Die momenten zijn kostbaar.
En toch, zulke glimlachen kreeg ik niet op de Veluwe. Ik moest denken aan het liedje Schoolplein van Acda en de Munnik. Als ik het schoolplein op kom, man / Moet iedereen lachen. Hoewel ik niet een schoolplein op kwam, had ik wel het idee dat iedereen moest lachen. Niet omdat ik een cabaretier ben.
Ik begon aan mezelf te twijfelen. Zat mijn haar wel goed? Was er rond mijn lippen een restje tandpasta te zien? Zat mijn jasje goed, zat mijn dasje goed? Maar daar lag het niet aan, dat wist ik zeker. Er moest iets anders waardoor iedereen moest lachen.
Ach, ik besloot om me niet te pijnigen met deze kwestie. Ik besloot dat het maar een positieve fysieke eigenschap van me was, dat ik mensen onbewust een glimlach toewerp. Zoiets doe je niet omdat je daar goed in bent, het is een resultaat van het oogcontact tussen twee mensen.

Tags // , , , ,

Trackback from your site.

Leave a comment

You must be logged in to post a comment.