Schrijven, schrijven, schrijven

Boudewijn de Groot is duidelijk op de nieuwe plaat van de Vreemde Kostgangers: het gaat om schrijven, schrijven, schrijven. Zelfs een liefdevolle kus is dan irritant. Het lied ‘Schrijven’ gaat over het maken van een tekst en de begeleidende muziek. De Groot is helder, want het schrijven is een ambacht, en het heeft niets te doen met iets als inspiratie.
“Inspiratie is gewoon discipline”, las ik eens als kop boven een krantenartikel, een interview met een schrijver. Dat is het ook. Net als bij elk ander beroep, ben je als schrijver niet afhankelijk van een geniale inval of inspiratie. Ook een kantoorklerk, ambtenaar of politieagent gaat dagelijks naar het werk, zonder dat de persoon in kwestie begeisterd naar ‘de baas’ gaat.
Je moet ook gewoon je werk doen, zoals dat van je wordt gevraagd.
Schrijvers net zo. In een interview met de Volkskrant zegt Nick Cave ware woorden over het schrijven. “Cohen heeft me beïnvloed met zijn taalgebruik, dictie en ritmiek. Bovendien spraken zijn arbeidsethos en discipline me aan: inspiratie is niet iets wat in de lucht zweeft, geen vogeltje dat op je schouder komt zitten. Je moet gewoon werken, toegewijd zijn aan je ambacht. Schrijven is voor mij een ritueel, op vaste uren, in een kantoor: schrijven door het gewoon te dóén. Zo ben ik het altijd blijven zien, hoe fucked up ik soms ook was door drugs of wat dan ook.”
Hatsikidee.