Sister of mercy

Vorige week kreeg ik de bibliofiele uitgave Bob Dylan and the Beats: Magpie Poetics van Anne Waldman. Ik kende Anne Waldman niet, maar ik had wel van haar bestaan kunnen weten. De achterflap vertelt over de schrijfster: “She was a member of the troupe on Bob Dylan’s Rolling Thunder Revue in the mid 1970s.” Sterker nog, deze Anne Waldman (goede Hollandse naam, overigens) speelt een rol in de film Renaldo and Clara. Zij speelt de Sister of Mercy.
Sister of Mercy, het is bijna dezelfde term als die Leonard Cohen gebruikt. Op de elpee Songs of Leonard Cohen uit 1967 staat het nummer Sisters of Mercy. Bij de Canadees-Joodse schrijver gaat het om een meervoud, om de liefdezusters.
1967. Vijftig jaar geleden. Het jaar dat The Beatles kwamen met Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band, een plaat die zich meer presenteerde als een artistiek werk dan als een verzameling liedjes. Het album is tevens een van de eerste conceptalbums. Een half jaar later kwam Bob Dylan ook met een nieuw album: John Wesley Harding. Dit was zijn eerste plaat sinds zijn mysterieuze motorongeluk van 18 maanden eerder.
Had Dylan in 18 maanden tijd (tussen januari 1965 en mei 1966) de albums Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde opgenomen, nu nam hij dezelfde tijdsperiode om één plaat op te nemen. John Wesley Harding was een geheel ander album, meer een folkalbum en met een oudtestamentische boodschap. Niks invloed van lsd of andere stimulerende middelen, maar inspiratie vanuit de Heilige Schrift zelf – en dan met name het gedeelte dat de Joodse Dylan maar al te goed kende.
1967 was ook acht jaar voordat de film Renaldo and Clara werd opgenomen.
Hebben deze feiten iets met elkaar te maken? Misschien wel niets. Maar ik denk dat Dylan teveel kunstenaar is om deze gegevens los van elkaar te zien.