Songfestival

Leeuwarden en Fryslân stellen zich kandidaat om volgend jaar het Eurovisie Songfestival te organiseren. De kandidatuur volgt op het afgelopen weekend, toen Duncan Laurence dit liedjesfestijn op zijn naam schreef. Hij is daarmee na 44 jaar de opvolger van Teach-In, de band die in 1975 won met Ding-A-Dong.
Eerlijk is eerlijk, het is hem natuurlijk gegund, die winst. En het Songfestival naar Leeuwarden: waarom ook niet? De Friese hofstad was in 2018 ook al Culturele Hoofdstad van Europa. Dus de recente relaties tussen continent en stad zijn wel degelijk aanwezig.
Maar toch moet mij ook iets van het hart. Dat is de onevenredige aandacht voor de winst. Alsof het een enorme doorbraak is wat Duncan heeft geleverd. En dat is natuurlijk niet helemaal waar. Want elke editie van het Songfestival heeft een winnaar: de kans dat Nederland de titel in de wacht sleept, is natuurlijk elke keer aanwezig bij deelname aan de finale.
Dat geldt ook voor winnaars van een sportevenement, zoals de Champions League of het wereldkampioenschap voetbal. Maar tussen voetbal en een liedjesrevue zit nog wel een verschil. Sporters leveren nog een fysieke prestatie. Bij muziek is het veel sneller een kwestie van smaak. En daar valt niet over te twisten.
Kijk maar eens naar de toekenning van de Nobelprijs voor de Literatuur aan Bob Dylan in 2016. De fans waren al lang overtuigd van de literaire aspecten van Dylans werk. Niet-liefhebbers waren de mening toegedaan dat het Nobel-comité haar eer te grabbel had gegooid.
Daar komt bij dat het Songfestival een kwestie is van vriendjespolitiek, Russische praktijken, Oostbloklanden en Vikingen.
Valt over het Songfestival dan niets goeds te zeggen? Soms doen mooie liedjes mee aan het festival, zoals Calm after the storm van The Common Linnets. Of Birds van Anouk. In tegenstelling tot Sieneke, de 3JS en de Toppers.
Volgend jaar dus het Songfestival in mijn eigen stad.