Nooit meer slapen is een roman van Willem Frederik Hermans uit 1966. Ik kwam erop, toen ik gisteren een boek las van Bob Polak. Hij maakte drie literaire wandelingen door Amsterdam aan de hand van Hermans’ werk. Waaronder dus Nooit Meer Slapen.

NEERKANT Na de eerst uitgave van De Overkant in 1985, schrijft Ernst Jansz een jaar later voor zichzelf De witte kamer, een toekomstroman waarin hij zijn eigen geschiedenis, van de jaren zeventig van de twintigste eeuw, optekent als de 75-jarige Estimo Jara in 2024. Nu Ernst Jansz dichter bij de leeftijd van zijn alter ego is gekomen, kan de vraag gesteld worden: is hij nu wie hij toen dacht te zullen zijn? De 23 hoofdstukken van De witte kamer wisselen als spiegels de evenzovele kronieken af die in De Neerkant worden verteld, herinneringen aan de roerige jaren zeventig, de hippietijd, vanaf het aanvankelijke commune-leven met CCC op de Boerderij tot en met de eerste jaren van Doe Maar van 1978 tot 1980. Vele foto’s in zwart-wit en kleur larderen dit verhaal over een leven in de muziek met alles erop en eraan: liedjes en liefjes, vrienden en toch ook eenzaamheid.

Twee dagen na de Japanse capitulatie, proclameerden de nationalistische leiders Soekarno en Mohammed Hatta Indonesië onafhankelijk. Wat volgde, was een verwarrende periode. De Bersiap-tijd, een gewelddadige periode in de Indonesische geschiedenis die duurde van ongeveer oktober 1945 tot begin 1946. Daarna begonnen de politionele acties; met deze dekolonisatie-oorlog probeerde Nederland het gezag weer in handen te krijgen.

Bij het Indisch Monument in Den Haag is vanmiddag herdacht dat Japan op 15 augustus 1945 capituleerde. Daarmee eindigde de oorlog in Nederlands-Indië, het gedeelte van ons koninkrijk in ‘de Oost’. De laatste jaren is meer en meer aandacht voor de Tweede Wereldoorlog in dit gedeelte van ons toenmalige koninkrijk.

Afgelopen week las ik het boek Een Dagje Naar Huis van Hans Werkman. Het was het ‘alternatieve Boekenweekgeschenk’ in 2013. Alternatief, jazeker. Als afwijkend cadeautje voor de christelijke bibliofiel. Ik vond de novelle voor slechts 1 euro in de kasten van de kringloopwinkel. Het kan soms vreemd lopen met deze boeken.

In Hoogeveen is een Molukse wijk, waar niet-Molukkers niet welkom zijn. Een kwestie van “ons historisch-perspectief”, aldus Elijah Latupeirissa uit de betreffende wijk. Het was immers een belofte van de Nederlandse regering, om de Molukse identiteit te behouden. Het actualiteitenprogramma Nieuwsuur schrijft:

Koning Willem-Alexander en koningin Maxima vieren vandaag hun koperen huwelijk: 15 jaar geleden sloot burgemeester Job Cohen het burgerlijk huwelijk, dominee Carel ter Linden leidde de kerkelijke inzegening. Tijdens de huwelijksplechtigheid speelde Carel Kraayenhof op zijn bandoneon “Adiós Nonino” van de wereldberoemde bandoneonist Ástor Piazzolla; het leverde de mooiste beelden van de dag op, namelijk “De Traan van Maxima”.

Het zit erop. Vandaag is de laatste dag van 2016 – over een paar uur wordt het nieuwe jaar ingeluid. We hebben het geluk dat het lopende jaar een extra schrikkelseconde krijgt. Kunnen we toch nog even wat langer van dit kalenderjaar genieten. Maar is er enige reden om met tevredenheid op de afgelopen twaalf maanden terug te kijken? Wat voor jaar is het eigenlijk geweest?

Het kabinet heeft definitief besloten tot een onderzoek naar de dekolonisering van Nederlands-Indië. Tussen 1945 en 1949 vonden de zogenaamde politionele acties plaats – daar zijn toen dingen gebeurd, die niet de schoonheidsprijs verdienen. Sterker nog, historicus Rémy Limpach schrijft in zijn boek “De brandende kampongs van Generaal Spoor” dat Nederlandse militairen structureel extreem geweld gebruikten.

Het Friesch Dagblad heeft deze zomer een serie, waarin lezers mogen vertellen over hun favoriete boek. Ook ik heb hiervoor een bijdrage mogen leveren; mijn aflevering staat vandaag in de christelijke Friese ochtendkrant. Mijn stukgelezen boek is De Overkant van Ernst Jansz, frontman en oprichter van Doe Maar.