In het Nederlands Dagblad van vandaag, staat een interview met Mark Aurel Landler. Deze in Stuttgart geboren Amerikaan is Witte Huis-correspondent voor The New York Times. In het kader met persoonlijke informatie, vertelt Landler over zijn tweede voornaam: ‘Ik ben genoemd naar de Romeinse keizer Marcus Aurelius. Gelukkig was dat een relatief fatsoenlijke man.’

“Heb je alles gelezen wat in je boekenkast staat?” vroeg mijn gast, die onlangs bij me over de vloer kwam. In mijn spreekwoordelijke zolderkamer (dank voor deze kwalificering, Pino!), nemen mijn boekenkasten een belangrijke plek in. Zo gek is dat ook niet, vind ik. Want als ik ergens van houd, is het wel van boeken. Ik houd van het lezen van boeken, maar net zo veel houd ik van het fysieke boek. De papieren uitgave van boeken, neemt letterlijk een plek in.

Dit kalenderjaar is uitgeroepen tot het Jaar van het Boek. Met een heuse stichting, met als voorzitter de directeur van Stichting Collectieve Propaganda van het Nederlandse Boek (CPNB), Eppo van Nispen tot Sevenaer. In het kader van het Boekenjaar, is het CPNB is de verkiezing van het Belangrijkste Boek in het leven geroepen. Met een bijbehorende website.

Het is een van de mooiste liedjes van Elly & Rikkert op hun cd In Het Voorbijgaan: De organist. Een tekst van Elly, met muziek van toetsenist Jan Borger. Het lied verhaalt over een (gereformeerde) organist, die de kudde in gezangen leidde naar Gods Zoon. In de begeleiding van die gemeente-zang werd de organist bijgestaan door zijn eigen zoon. Eén van de zinnen is: ‘Hij zegt zijn naam en blijft die steeds herhalen / noemt hem weer ‘joch’ en lacht en zegent hem’.

In 2000 kwam Doe Maar voor het eerst bijeen voor een reüniereeks: een nieuwe plaat en zestien concerten in concertzaal Ahoy in Rotterdam. Deze band vormde mijn eerste eigen muzikale ontdekking, als ik dat zo mag verwoorden. Zoals het gaat bij meerdere frontmannen bij één band (vergelijk het met The Beatles), had ik vanaf het begin een voorkeur voor toetsenist Ernst Jansz. In een split second beslis je wie jouw ‘favoriet’ is – en bij mij was dat dus de zanger van Indische komaf.

Vanaf 19 maart is in het Haagse Gemeentemuseum het schilderij Judith I te zien. Dit is een doek van de Oostenrijkse schilder Gustav Klimt. Op dit portret is de apocriefe Bijbelfiguur Judith geschilderd. In haar hand houdt zij het hoofd van Holofernes, een generaal uit de tijd van de Assyrische koning Nebukadnessar II.

Dit Kerstweekend nam ik de tijd om een boek opnieuw te lezen. Of beter, een heruitgave van dat boek. Het gat om De Overkant, de tweede roman van muzikant en schrijver Ernst Jansz. Dit boek verscheen in 1985 voor het eerst, kort na het uiteenvallen van Doe Maar; in 2009 verscheen de ‘complete editie’ van De Overkant, waarin een aantal foto’s zijn toegevoegd, inclusief een nieuw verhaal.

Boudewijn de Groot maakte in 1980 weer eens een nieuw studioalbum. Voor deze plaat vroeg hij aan zijn muzikale compaan Ernst Jansz of deze nog een liedtekst voor hem. Dat had Ernst wel; in 1976 had hij een soort relatie met ene Els Beukeboom; zij versierde de zanger na een optreden van Slumberland Band in het Sectorpark in Ouderkerk.

Vandaag is het precies zeventig jaar geleden dat Nederlands-Indië zich onafhankelijk verklaarde van haar kolonisator Nederland. Twee dagen na de Japanse capitulatie van 15 augustus 1945, riepen Soekarno en Mohammed Hatta de Republiek Indonesië uit; Soekarno werd president en Hatta vice-president en vanaf 20 december 1949 werd hij premier van de nieuwe republiek.

De Overkant heet de eerste solo-cd van Ernst Jansz uit 1999. Het album is gebaseerd op het gelijknamige boek van vijftien jaar eerder. Op deze cd wordt samengewerkt met Jan Hendriks (gitaar en productie), met wie Jansz ook samen in Doe Maar en CCC werkt. Verder is de violiste van dienst Monique Lansdorp, die ook meespeelde bij Doe Maar De Kuip en op de cd Aardige Jongens van Frank Boeijen, Henk Hofstede en Henny Vrienten (he, is dat niet de bassist van Doe Maar?).