Hoe het precies kwam, weet ik niet meer. Maar ik moest opeens denken aan Marta, mijn “collega” van Gesellschaft für Europabildung (GEB) in Berlijn. In januari 2014 was ik in Berlijn, waar ik een soort buitenlandstage kon opdoen, een maand lang in een Europese stad wonen en werken, in het eigen vakgebied. In mijn geval dus de journalistiek; toen ik de naam van Berlijn hoorde vallen, luisterde ik niet meer naar de andere Europese steden. Mijn keuze was snel gemaakt: ik zou een journalistieke klus gaan doen in de Duitse hoofdstad.

Tweeëneenhalf jaar geleden verbleef ik een maand lang in Berlijn. Ik liep een stage in een Europees uitwisselingsprogramma. Mijn opdracht was om een artikel te schrijven over een gebouw in het voormalige Oost-Berlijn, waar de organisatie gevestigd was dat mijn stage mede mogelijk had gemaakt. Dat bedrijf heette GEB, het Gesellschaft für Europabildung.

Het is vandaag Epifanie, de kerkelijke naam voor Driekoningen. Een andere naam voor deze christelijke feestdag is Openbaring van de Heer (Solemnitas Epiphaniae Domini in het Latijn). Dit feest verwijst naar de wijzen uit het oosten, die na de geboorte van Jezus Christus op kraambezoek kwamen in de stal. De Bijbel (Mattheüs 2:1-18) meldt geen aantal wijzen, in de Nieuwe Bijbelvertaling als magiërs voorgesteld. Het is niet eens gezegd dat deze wijze magiërs ook koningen waren.

Het werk zit erop. Vandaag was mijn laatste werkdag. Morgenochtend stap ik in de trein op Berlin Hauptbahnhof, samen met Sergio. Aan het einde van de middag ben ik weer thuis in Leeuwarden. Dan zijn de vier weken helemaal afgerond. Zoals het hoort bij dit Berlijnse verhaal.

Het moest er toch een keer van komen, een Duitstalig blog. Op dit blog komt achtergrondinformatie te staan over mijn artikel en over mijn periode in Berlijn. Wat het verschil is met de Berlijnse notities? Die zijn een onderdeel van mijn persoonlijke blog, terwijl het Duitse blog specifiek voor GEB is.

Vorige week arriveerde in Berlijn een nieuwe groep praktikanten. Twaalf jongens en meisjes uit Wales en Polen. Vandaag leerden zij de stad kennen door middel van een Stadtspiel, een stadspel. Sergio, zijn vriendin Anna en ik mochten ook meedoen aan het spel.

Het is vandaag de Holocaust Memorial Day. Maar daar heb ik weinig van gemerkt, vandaag. Sterker nog, dit is aan me voorbij gegaan. Behalve dan dat ik op internet de nodige nieuwsberichten hierover heb gelezen. Maar daar is het bij gebleven.

Om meer informatie te krijgen over het pand Petersburger Strasse 92, ben ik vanmorgen naar de Bauaktenkammer van Bezirk Friedrichshain-Kreuzberg geweest. Niet in mijn eentje, ik was samen met GEB-medewerkster Marta. Onze chef Gunther had de afspraak gemaakt, met de betrokken Bauauktenkammer Herr Engel.

Eén van de meest opmerkelijke uitdrukkingen in het Duits is wel ‘Wir sehen uns’. Het betekent feitelijk: ‘Tot de volgende keer’. Deze uitdrukking komt ook vrijwel letterlijk terug in het Limburgs; ik herinner me dat in het boek Afslag Herberg De Troost deze afscheidsgroet ook regelmatig terugkomt, uiteraard in het Zuid-Nederlandse dialect.

Vanmorgen ontwaakte ik in een wit gesneeuwd Berlijn. Een dun laagje sneeuw bedekte de straten, en de hele dag sneeuwde het. Alsof er manna uit de lucht kwam. Maar het was de winterse neerslag. Vandaag werd niet gestrooid; gisteren wel. Het strooigoed bestaat niet zozeer uit zout/pekel, maar uit steentjes.