Donker van huid ben ik, maar bekoorlijk,
dochters van Jeruzalem,
als de tenten van Kedar,
als de tentkleden van Salomo.

Afgelopen week was ik aanwezig bij een overleg tussen twee gereformeerde kerken in Leeuwarden. De praeses van dienst opende de vergadering met het lezen uit Job 19.

Ik reis graag en veel met het openbaar vervoer, bij voorkeur met de trein. Het voordeel van het treinreizen, is dat je gereden wordt en zelf niets hoeft te doen. Behalve dan natuurlijk op tijd in- en uitstappen. Maar dat geldt natuurlijk ook voor elke andere vorm van vervoer.

Bij het openen van een christelijke bijeenkomst, legde ik onlangs mijn Bijbel op tafel. Voor dit soort bijeenkomsten maak ik graag en veel gebruik van mijn “reisbijbel”: een Herziene Statenvertaling, die ik overal mee naar toe neem. Je weet immers maar nooit waar je het voor nodig hebt. En in deze “reisbijbel” zitten tal van papiertjes al dan niet zichtbaar verstopt. Herinneringstekens, die wijzen op bijzondere of mooie Bijbelteksten.

“Waarom doopt u dan, als u de Christus niet bent, en Elia niet, en evenmin de profeet?”

Met een select groepje mannen, was ik het afgelopen weekend in het Karmelklooster te Drachten. Het is voor een club van leidinggevenden een mooie plek, zeker als de tentoonstelling over ‘Wat bezielt je?’ gaande is. Voor ons was dit thema en de tentoonstelling geen reden om dit voormalige woonhuis der Zusters Karmelietessen te bezoeken. Voor ons was een strak programma opgetuigd.

Maandagavond kwamen we als kerkenraadsleden bijeen. We openden de avond gezamenlijk, waarna we in de wijkteams uiteen zouden gaan. De dominee ging ons voor in gebed en in Bijbellezen. Hij had geen Bijbel bij zich; ik wel en leende mijn Bijbel met alle liefde uit aan de predikant. Een Herziene Statenvertaling, de HSV, die vorige week haar vijfde verjaardag vierde.