Schrijver Oscar van den Boogaard zegt dat hij een bastaardzoon is van wijlen prins Bernhard. Daarmee is hij dus een halfbroer van prinses Beatrix, onze voormalige koningin. Plus een oom van onze huidige vorst.

Wat doe je als je niet kunt schrijven? Zo’n situatie kan zich natuurlijk zomaar voordoen. Je dagelijkse column of blog wordt wel verwacht, maar je bent die periode op vakantie. Of je ligt in het ziekenhuis, vanwege een gepland of ongepland bezoek. Of je bent door de griep geveld.

Wat moet een Fries over de regionale krant van Limburg? Natuurlijk, de fysieke betrokkenheid is aan de lage kant. Maar toch las ik een mooi bericht, waar ik een beetje blij van werd. De krant kreeg de European Newspaper Award in de categorie regionale dagbladen, zo meldde bijvoorbeeld de NOS.

Ernst Jansz komt met een nieuw boek, cd en gelijknamige theatertournee: De Neerkant. Het is het vervolg op Molenbeekstraat, en vertelt de opkomst van de bands CCC Inc. en Doe Maar. Ter voorbereiding op deze release eind oktober, plaatste dagblad Het Parool alvast het nummer Dan Huilt Mijn Hart op de website.

Gisteren schreef ik iets over Otto Frank, de vader van Anne en Margot. Ik sloot af met de woorden: “Maar wat mij betreft is hij held van beroep. Om meer dan één reden.” Dat hij een held van beroep is, komt niet omdat hij de oorlog overleefde. Maakt zoiets jou tot een held? En al die mensen die de concentratiekampen niét overleefden, zijn die dan geen helden? Nee, het heldendom van Otto Frank heeft met andere zaken te maken.

Gedoe in Amsterdam Oud-Zuid. Bewoners in deze wijk zijn naar de rechter gestapt. De reden: een ‘struikelsteen’. Het gedenksteentje voor een 51-jarige accountant, die in februari 1945 werd vermoord in Bergen-Belsen zou “psychisch te belastend” zijn. De Amsterdamse krant Het Parool schrijft:

Het leuke van het bijhouden van een dagelijks blog, is het opbouwen van een heus portfolio. Elke dag een stukje, dat zijn zeven stukjes per week, dat zijn 365 stukjes per jaar. Elke dag een handvol woorden, dat is na verloop van tijd een behoorlijke berg woorden. Het dagelijks publiceren betekent ook dat je langzamerhand je eigen weg beschrijft.

De media vormen een bijzondere beroepsgroep. Vermoedelijk is de journalistiek het enige vakgebied dat in alle serieusheid over zichzelf kan publiceren, zonder dat het direct reukt naar de spreekwoordelijke zelfbevlekking. Ik noem een handjevol voorbeelden uit de afgelopen week. Om te beginnen met het Correspondents’ Diner.

Al eerder heb ik het gehad over mijn vak, mijn beroep als stukjesschrijver. Want weinig beroepen zijn zo breed en ruim als je ze zelf kunt maken, als het vak van blogger en schrijver. Er is geen onderwerp waarover ik niet zou kunnen schrijven. Alles is een onderwerp, alles geeft een aanleiding om een blog of artikel aan te wijden.

De Boekenweek van dit jaar is koud voorbij, of we weten wie het geschenk van volgend jaar gaat schrijven: Esther Gerritsen. We weten geen Boekenweekthema, we weten niet het onderwerp van het nieuwe boekje, we weten geen eerste zin. Het enige dat we weten is dat Gerritsen de eregast is op het Boekenbal 2016. Over elf maanden.