We are sailing to Philadelphia
A world away from the coaly Tyne

And Harry doesn’t mind, if he doesn’t, make the scene
He’s got a daytime job, he’s doing alright

Vijftig jaar geleden pleegde kolonel Qadhafi een staatsgreep in het toenmalige Koninkrijk Libië. Broeder Leider hervormde de staat tot de Libisch-Arabische Republiek.

Het Songfestival wordt volgend jaar gehouden in Rotterdam. De halve finales zijn dinsdag 12 en donderdag 14 mei; de finale is zaterdag 16 mei.

In Libië wordt nog steeds gevochten tussen troepen van krijgsheer Haftar en milities van de regering in Tripoli. Sinds de dood van Moammar Mohammed al-Qadhafi in 2011, is het land in permanente staat van chaos. Je kunt van kolonel Qadhafi zegen wat je wilt, maar onder zijn leiding was Libië een eenheid. Nu telt het land op z’n minst drie nationale regeringen: kies dan heden wie gij dienen zult.

In 1979 kwam de Britse rockband Pink Floyd met het album The Wall. Met wereldwijd 30 miljoen verkochte platen, is The Wall het bestverkochte dubbelalbum aller tijden. Het album is opgenomen tussen april – november 1979 en 30 november 1979 op de markt gebracht – dit jaar dus veertig jaar geleden.

Ik liep de hele dag rond met het nummer Mississippi van Bob Dylan. Het nummer is terug te vinden op Dylan’s album “Love And Theft” uit 2001, het album waar ik “in Dylan kwam”. Toen had het nummer er al vier jaar op zitten. Oorspronkelijk was het al opgenomen voor Time Out Of Mind uit 1997, maar bleef toen op de plank liggen. Sheryl Crow nam het nummer op voor The Globe Sessions uit 1998.

Khalifa Haftar is een groot man in het politiek verscheurde Libië. En nu is hij dood. Of ernstig ziek. Of niets. De geruchten doen zo hun ronde en niemand weet het echte verhaal. Deze generaal is één van de leiders in Libië, het land dat na de door van dictator Muamar Kadhafi uiteenvalt.

Haar covers zijn beter dan haar eigen composities. Deze zin las ik in een recensie over Emmylou Harris. Ging het over een optreden op Nederlandse bodem? Of om een nieuwe cd? Ik weet het fijne er niet meer fijn, wel is deze zin in mijn hoofd blijven steken. Misschien geldt deze zin ook wel voor haar solo-albums, mutatis mutandis. Dat zij beter is náást iemand, dan dat ze op eigen benen is.

Vorige week donderdag werd de Nobelprijs voor de Literatuur aan Bob Dylan toegekend. Ik ben een bescheiden fan onder de Dylanologen, zoals de Dylan-fans liefkozend worden genoemd – desalniettemin werd ik van alle kanten gefeliciteerd. Alsof het een persoonlijke overwinning betrof. Of een actie, waarbij ik op z’n minst zijdelings bij betrokken zou zijn geweest. Het enige wat ik in het openbaar doe, is regelmatig een berichtje schrijven over Dylan. Soms op dit blog, vaker op een geheel eigen weblog.