Een oud-collega van Aegon app’te me. Of hij zich bezorgd moest maken. Op de Julianalaan in Leeuwarden is zaterdagmiddag een fietser gewond geraakt.

Vorig jaar werd ik door een auto geschept, toen ik bijna bij mijn werkplek was aangekomen. Ik werkte indertijd bij Aegon in Leeuwarden; bij de rotonde die ik overstak om naar het fietsenhok te komen, werd ik aangetikt door een automobilist. Hij zag me niet en verzuimde zodoende om mij voorrang te verlenen. Zoals bij de rotondes in de binnenstad van Leeuwarden, had ik ook hier als fietser voorrang.

Het is een jaar geleden dat ik werd geschept door een auto – bij de rotonde bij de Aegon, mijn toenmalige werkgever. Ik was bijna op het werk, maar ik zou het pand die dag niet binnengaan. Het was een bijzondere dag, waar ik lang niet alles meer van herinner. Het ongeluk zelf is niet opgeslagen in mijn geheugen.

Gisteren was mijn fiets klaar, gerepareerd door de fietsenmaker. En vandaag kon ik voor het eerst weer met mijn fiets naar het werk. Ik fietste dezelfde route als die dag, toen ik door een automobilist onderuit werd geschoffeld. Deze keer gebeurde er niets. Daar was ik zonder meer blij mee.

Vlak nadat ik een auto-ongeluk had gehad, voelde ik in mijn linkerkant spierpijn. Spieren waarvan ik het bestaan nooit vermoedde, lieten zich opeens gelden. En dat terwijl ik met links geen specifieke spieroefeningen had gedaan. En toch zo’n ontzettende spierpijn.

Het is inmiddels een week geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Een week lang plaatste ik geen nieuwe updates. Ik was niet een week op vakantie. Het internet deed het ook gewoon. En ik had geen last van het gevreesde writer’s block. Nee, ik heb op doktersadvies een week rust gehouden. Nu ben ik op de helft van mijn verplichte rust.