Another politician pumping out the piss
Another ragged beggar blowing you a kiss

Van Bob Dylan wordt wel gezegd dat hij onverstaanbaar is. Misschien is dat wel zo, ik moet zeggen dat ik de zanger prima kan volgen. Uitzonderingen bevestigen hier overigens de regel. Want wat zijn de eerste regels van Pay In Blood, afkomstig van het album Tempest uit 2012? Well I’m grinding my life out steady and sure, Nothing more wretched than what I must endure. Maar dat haal je er niet uit.

Vorig jaar viel 17 april in het Paasweekend. Toen was 17 april de Tweede Paasdag. En het was de middelste van drie concerten van Bob Dylan in AFAS Live in Amsterdam. Dat concert heb ik bijgewoond. Samen met mijn makker Wietse.

Marnix plaatste afgelopen week een artikel over Herman Brood op zijn blog. De 17-jarige blogger schrijft vooral over Bob Dylan, maar soms ook over andere artiesten. Brood is zo’n collega-muzikant. De link tussen Dylan en Brood is er wel, maar niet rechtstreeks. Ook niet regelrecht, of je moet het nummer Pay In Blood van Tempest (2012) als een link willen zien: Man can’t live by bread alone / I pay in blood, but not my own.

Toen Herman Brood vijftien jaar geleden zijn dood tegemoet sprong, kende ik hem eigenlijk niet goed. Natuurlijk, je wist wie het was. Maar inhoudelijk of qua muziek? Daarvoor wist ik te weinig. Daar kwam verandering in door een herhaling van Villa Felderhof, met Brood en Majoor Bosshardt te gast. Een mooie aflevering, gemaakt door gastheer Rik Felderhof. Mooi, omdat twee totaal verschillende mensen elkaar werkelijk zágen.

Twee jaar geleden betoogde ND-redacteur Gerard ter Horst dat het in de Lijdenstijd wel wat rauwer mocht. De journalist schreef: “Dus vergeet de Matthäus Passion, waarover ik geen kwaad woord wil schijven, maar die is voor mij (vooralsnog) te hooggegrepen, te elitair en te gestileerd om me dichter bij het kruis te brengen. Vergeet ook The Passion, het passiespel op tv, dit jaar in Groningen, waarvoor het omgekeerde geldt: te volks, en live ook te glad. Ik weet, het voorziet in een behoefte, maar voor mij blijven het te zeer Nederlandstalige reutelteksten. En vergeet dan ook het werk van christelijke oudgedienden als Adrian Snell en Don Fransisco maar, hoezeer ze de lijdenstijd niet onverdienstelijk op muziek hebben gezet. Zelfs bij hen denk ik: het kan… nee, het móet rauwer en doorleefder. Zoals zwart de kleur van rouw is, zo past rauwe muziek bij het wezen van de lijdenstijd.”

Vorige week was het de Stille Week. In deze week wordt de lijdenstijd van Jezus herdacht. In de laatste week tot aan Zijn dood (vanaf Palmpasen, het moment dat Hij op een ezel Jeruzalem binnenkwam) wordt zijn lijden “gevierd”.