In 2000 kwam Doe Maar voor het eerst bijeen voor een reüniereeks: een nieuwe plaat en zestien concerten in concertzaal Ahoy in Rotterdam. Deze band vormde mijn eerste eigen muzikale ontdekking, als ik dat zo mag verwoorden. Zoals het gaat bij meerdere frontmannen bij één band (vergelijk het met The Beatles), had ik vanaf het begin een voorkeur voor toetsenist Ernst Jansz. In een split second beslis je wie jouw ‘favoriet’ is – en bij mij was dat dus de zanger van Indische komaf.

In de kleinste zaal van De Harmonie in Leeuwarden (Bentacera zaal), gaf Ernst Jansz vrijdagavond een optreden voor een beperkt aantal bezoekers. Zo’n vijftig gasten hoorden de Doe Maar-frontman Indische sprookjes vertellen. Leidraad voor de show is Jansz’ debuutroman Gideons Droom, dat eind 2013 opnieuw werd uitgegeven – met de gelijknamige cd bijgevoegd.

Vorige week schreef ik over mijn zwervende bestaan. Ik had het onder meer over het liedje Engjelushe van Stef Bos. Altijd maar onderweg, naar een nieuwe bestemming. Overal thuis, dus altijd een vreemde. Een verloren bestaan, zou je kunnen zeggen.