De Week van de Alfabetisering is vandaag begonnen. 1 op de 6 Nederlanders van 16 jaar en ouder heeft moeite met lezen, schrijven en/of rekenen. Dat zijn 2,5 miljoen Nederlanders. Laaggeletterdheid betekent moeite hebben met lezen; analfabetisme is het helemaal niet kunnen lezen en schrijven.

Boudewijn de Groot is duidelijk op de nieuwe plaat van de Vreemde Kostgangers: het gaat om schrijven, schrijven, schrijven. Zelfs een liefdevolle kus is dan irritant. Het lied ‘Schrijven’ gaat over het maken van een tekst en de begeleidende muziek. De Groot is helder, want het schrijven is een ambacht, en het heeft niets te doen met iets als inspiratie.

Op mijn werk hielden we een kennismakingsspel. Als collega’s binnen hetzelfde team, om elkaar een stukje beter te leren kennen. Een handvol vragen kregen we van tevoren toegestuurd, die we ‘anoniem’ moesten invullen. Tijdens het spel probeerden we in groepjes te achterhalen van wie de gegeven antwoorden waren. De antwoorden zijn natuurlijk moment-opnamen.

In de tijd dat ik me voorbereidde op een eventueel zelfstandig ondernemerschap, zat ik in een klasje met een meisje dat zich ook voorbereidde op zo’n zzp-beroep. Als je haar achternaam samenvoegde met die van haar vriend, kom je uit bij een belangrijke Nederlandse schrijver. Waar ik me vooral richt op het geschreven woord, was dit meisje vooral met beeld en filmpjes bezig. Ieder zo zijn medium om zijn verhalen de wereld in te sturen.

Elke dag minimaal één stukje schrijven en publiceren. Dat is de opdracht die ik mezelf een aantal jaar geleden heb gegeven. Die opdracht vervul ik nog steeds – uitzonderingen bevestigen de regel. Die uitzonderingen zijn er wel degelijk. De week dat ik in Turkije ben geweest, bijvoorbeeld. De keren dat ik met E&R heb meegedaan. Die dagen na mijn rotonde-ongeluk. Momenten dat het me fysiek niet lukte om een stukje te publiceren. Wel te schrijven, maar zonder de mogelijkheid om het de digitale ether in te slingeren.

Twee jaar geleden plaatste ik mijn eerste berichten op dit blog. Mijn nieuwe site was toen net in de lucht en liep gelijk met de verschillende afzonderlijke weblogs, die ik tot dan toe onderhield. Een paar weken lang publiceerde ik mijn verhalen dubbel: allereerst op de weblogs die toen nog actief waren, maar ook alvast op dit blog, om alvast een ‘archief’ te hebben zodra FritsTromp.nl officieel van start zou gaan.

Hoeveel schrijf ik? Om hoeveel woorden per dag gaat het? Leuke vragen. Ik schrijf dagelijks – uitzonderingen bevestigen de regel. Het kan natuurlijk zomaar zijn dat je wordt geschept door een auto. En dan publiceer ik niks, maar ik hoop dat me dat vergeven wordt. Het aantal woorden dat ik schrijf, is niet bij voorbaat vast. Het kunnen er honderd per dag zijn, maar ook vijfhonderd of misschien wel duizend.

Onlangs kreeg ik de vraag van iemand, een nieuwe collega bij de Estafette, wat ik het weekend had gedaan. Ik antwoordde hem: “Niks.”

Gisteren was het 1 april. Fool’s day. Ik heb niets gepubliceerd op een blog. Dat betekent niet dat ik niets heb gedaan. Ik heb wel geschreven. Maar dus niet gepubliceerd. Daar had ik weinig zin in. Na alle commotie rond Dwight Lodeweges, die als trainer de overstap maakt van Cambuur naar sc Heerenveen. Vergelijk het met de transfer van Johan Cruijff van Ajax naar Feyenoord, in de zomer van 1983.

Ik heb het mooiste beroep van de wereld. Als publicist kan ik over alles schrijven wat ik wil. En dat doe ik dan ook met hartenlust. Niets is zo mooi als schrijven.