I pulled into Nazareth, was feeling ‘bout half past dead
I just need some place where I can lay my head

Dit weekend is het precies vijftig jaar geleden dat in Engeland het festival Isle of Wight is gehouden. Drie dagen lang muziek op het Britse eilandje. Hoewel alle aandacht is uitgegaan naar de herdenking van het legendarische Woodstock-festival, lijkt voor Isle of Wight geen herinneringen te worden opgehaald.

Gisteren speelde Bob Dylan zijn laatste show van zijn tweede Europese tournee van dit kalenderjaar. De Ierse stad Kilkenny gaf het podium aan de meester, net als aan Neil Young. Beide muzikale grootheden traden twee dagen eerder ook al samen op tijdens het Hyde Park-festival in Londen. Die eerste gezamenlijke avond leverde geen duet op.

Het is de bedoeling dat Woodstock 50 van 16 tot en met 18 augustus gehouden wordt. Op het affiche staan onder meer Jay-Z, The Killers en Imagine Dragons, maar ook artiesten die er bij de eerste editie in 1969 al bij waren, zoals Santana, David Crosby en John Fogerty. Dit jaar is het namelijk een halve eeuw geleden dat dit legendarische festival werd gehouden.

Tijdens mijn tiende Dylan-concert hoorde ik het nummer Gotta Serve Somebody. Daarmee heb ik in de afgelopen zeventien jaar van de drie zogenoemde gospel-albums van Dylan een nummer gehoord. In 2002 was het Solid Rock van het album Saved, in 2003 was het van Shot Of Love afkomstige Every Grain Of Sand en vrijdag dus Gotta Serve Somebody van Slow Train Coming.

Uit het enorme aanbod van nieuwe tweedehands singeltjes bij mijn platenboer Wobbe, trok ik twee exemplaren tevoorschijn van House Of The Rising Sun. Twee uitgaven van de versie door The Animals, met beiden een alternatieve b-kant. De singel met een oranje hoes heeft Talkin’ About You op de flapkant staan, bij de groene hoes-uitvoering staat Bring It On Home To Me op de achterkant.

Dit weekend verscheen een box met 14 cd’s met live-opnames van Bob Dylan. Het gaat om repetities en live-opnames die de zogenoemde The Rolling Thunder Revue registreerden. Deze tournee voerde Dylan met een aantal bevriende muzikanten en dichters langs kleine en ongebruikelijke zalen langs de oostkust van de Verenigde Staten. De shows duurde meestal meer dan 4 uur; Dylan speelde voor het eerst de songs die hij schreef voor het nog uit te komen album Desire. Ook speelde hij niet voor de hand liggende covers en interpreterende versies van songs uit zijn oeuvre.

Bootlegs vormen een merkwaardig fenomeen in de muziekwereld. Natuurlijk, het bestaat. Een deel van mijn muziekbibliotheek is ingeruimd met deze albums. Maar deze cd’s en elpees mogen officieel niet bestaan. Want het is een kopie van een “dienst”, geleverd door de betreffende artiest – en voor zover je diensten als een product kunt beschouwen.

“We’ve waited 25 years to hear this. Ladies and gentlemen, Mr. Bob Dylan!”
Met deze woorden werd Bob Dylan geïntroduceerd tijdens het Woodstock-festival in 1994. Ik zou het niet hebben geweten, als ik niet in bezit was geweest van een officieuze opname van dit optreden. De postbode bracht het pakketje met de betreffende opname persoonlijk bij me aan de deur.

Charles Beterams en Tom Willems zoeken fans van Bob Dylan. Ze zijn op zoek naar informatie over de bootleg Little White Wonder. Het gaat om de versie met de hoes met de grote, zwarte letters. Beterams voor een boek over bootlegs van Nederlandse bodem en Willems werkt aan een boek over Bob Dylan in Nederland.