Wij offerden aan goden
ons leven en ons bloed.
Wij ademden ten dode…
Toen kwam ons tegemoet
de bode van het Woord;
en heeft met ons gebeden
en bracht ons in de vrede.
Dank God voor Willibrord!

Vergeet niet hoe wij heten:
wij zijn naar U genoemd.
Zoudt Gij ons niet mee rweten,
dan waren wij gedeomd
te sterven aan uw leven;
maar zo Gij ons gedenkt
is er een eeuwig even,
een ogenblik gegeven,
een paasdag die ons wenkt.

Maandag was het de jaarlijkse Nationale Indiëherdenking.

Het brood, het goede brood,
dat redt ons van de dood
en houdt ons het leven,
het is van God gegeven.

“[…] Wat ik verlang dat ligt
dicht bij de Amstel, dat
is een kerk in de stad,
als een toevlucht, […]
een lichaam ademend,
een plek in het
bos van de binnenstad,
als een licht punt.”

Zo dichtte kerklieddichter Willem Barnard onder zijn pseudoniem Guillaume van der Graft bijna 65 jaar geleden. Hoe zou het voor hem geweest zijn, vraag ik me af, als hij had geweten dat het zes decennia later van dat ‘lichte punt in het bos van de binnenstad’ gekomen is: dat de 400 jaar oude Westerkerk in het hart van Amsterdam open is voor wie maar binnen wil komen, zeven dagen in de week.

Naam van Jezus, nu verheven
boven alle namen uit,
om een leidsman ons te geven
die in alle waarheid leidt,
wees verborgen in ons midden,
leer ons bidden,
geef uw zegen wijd en zijd.

Totterdood terneergeslagen
moest ik leven, totterdood.
Want in onze levensdagen
heerst het kwaad en maakt zich groot.
Maar Gij zwicht niet voor de zonde
en Gij buigt niet voor de nacht –
die het duister hebt gebonden
en het licht teweeggebracht.

De aarde is vervuld
van goedertierenheid,
van goddelijk geduld
en goddelijk beleid.

De toekomst van de Heer is daar
en voor zijn voeten uit
gaan vrede en rechtvaardigheid
als bruidegom en bruid.

Nu valt de nacht. Het is volbracht:
de Heer heeft heel zijn leven
voor het menselijk geslacht
in Gods hand gegeven.