Van Passie naar Actie

Het Voorhangsel (Mat. 27: 51)

Hier voor in de kerk hangt het gescheurde voorhangsel, een verwijzing naar het moment van sterven van Jezus Christus. Het voorhangsel hing in de tempel tussen het heilige en het heilige der heilige (het allerheiligste). Een keer per jaar (met Jom Kippoer / Grote Verzoendag) mocht de hogepriester, de geestelijk leider van het volk Israël, naar dit gedeelte in de tempel om op deze manier God te naderen. De hogepriester moest op dat moment boete doen namens het volk, door een stier te offeren. Een jaarlijks ritueel, met veel gebruiken omgeven, vanwege de heiligheid van God.
Ook met Pasen/Pesach werd een offer gebracht, een lam werd dan geofferd. Dat ritueel verwijst naar de bevrijding uit Egypte, het land waar de Joden eeuwenlang slavenarbeid moesten verrichten. Het paaslam verwijst naar de nacht, dat het volk uit Egypte werd bevrijd en toen ook een lammetje moesten eten.
Beide offers, zowel dat van Pasen als Grote Verzoendag, verwijzen dus naar Gods handelen. Het Paaslam naar de bevrijding van slavenarbeid, Grote Verzoendag naar de bevrijding van je zonden, je slechtheid. Het gescheurde voorhangsel herinnert aan het moment van Jezus’ daadwerkelijke sterven. Het voorhangsel scheurde van boven naar beneden: zo liet God zien dat het allerheiligste gedeelte van de tempel vanaf nu voor alle ‘gewone heiligen’, alle gelovigen toegankelijk is.
Het sterven van Jezus geldt als een offer, dat verwijst naar de bevrijding van slavernij: zowel overheersing door anderen als de overheersing van je zondige aard. Moest in het oude Israël de hogepriester het slachtritueel elk jaar herhalen, en was hij de enige die dit mocht doen, door de dood en opstanding van Jezus is dit ritueel voor eens en altijd voltooid. Het is niet meer nodig om te worden herhaald.
Als het goed is, hoor je elke zondag deze boodschap van bevrijding in deze kerk. God bevrijdt je van overheersing, Hij neemt je volledig aan. En God is rechtstreeks en elk moment benaderbaar, niet meer eens per jaar via de hogepriester.
Elke zondag wordt in deze kerk gesproken over de dood en opstanding van Jezus. Elke zondagmiddag wordt het geloof beleden met de woorden van het Apostolicum of de geloofsbelijdenis van Nicea. In deze belijdenissen wordt ook rechtstreeks verwezen naar het lijden, sterven en opstanding van Jezus, die geleden heeft onder Pontius Pilatus (de Romeinse stadhouder is de enige heiden die elke zondag wordt genoemd in de kerk!).
Ook in andere belijdenissen en formulieren wordt verwezen naar de opstanding van Jezus.
Elke drie maanden vieren we hier Avondmaal, wat Jezus heeft ingesteld. Daarmee herdenken we ook de dood van Jezus, maar ook Zijn opstanding. Avondmaal is de christelijke variant van het Pesach-maal, omdat Jezus deze maaltijd instelde tijdens het Paasfeest, de avond voor Zijn arrestatie en veroordeling.
En zo horen we elke zondag in feite hetzelfde verhaal. Elke zondag. Wordt je er niet zat van om het steeds opnieuw te horen? Nee. Juist omdat het zo’n merkwaardig en zo’n bevrijdend verhaal is, heb ik het nodig om steeds opnieuw te horen.