Wirdum en Swichum

Buurman stond voor mijn deur. Of ik tijd en zin had om weer de kuierlatten onder te binden voor een wandeling met hem. Hij had weer een mooie tocht uitgestippeld voor deze middag.
En zo togen wij via de Vlietzone, met de Saskiastraat, de Centrale, Bakker Tromp en de Archipelweg richting het zuiden van Leeuwarden. Via de Drachtsterweg verlieten we de stad en doken wij de ommelanden in.
Onze tocht leidde ons naar de dorpen Wirdum en Swichum, waar weinig lijkt te gebeuren. Behalve dat de mensen die we tegenkwamen, ons vriendelijk groetten. Alsof we Kleopas en zijn vriend waren. Alsof we twee belangrijke stedelingen waren.
Niets was minder waar, trouwens. Als er sprake was van belangrijke Leeuwarders, dan was het er maar één. Of ze moesten zich bij mij vergissen en mij voor iemand anders aanzien.
Valt er dan wérkelijk niets te beleven in deze omkriten? Jawel. Buurman wist een bijzondere begraafplaats te vinden in Wirdum. Niet dat hier veel mensen liggen begraven, maar wel mensen van adel.
Die dodenakker lag bij de Juwsma State in Wirdum. Midden in de weilanden, omgeven door bomen en een uitgedroogde gracht, ligt de vervallen maar nog steeds indrukwekkende Eysinga-begraafplaats. Tot in het laatst van de achttiende eeuw stond hier Juwsma State. De gracht die nu om de begraafplaats ligt, is een overblijfsel van de oude slotgracht. De oppervlakte van het terrein lijkt niet groot, maar Jousmastate was een flink gebouw met meer dan tien kamers en met zes kelders.
Een stukje Leeuwarder geschiedenis, op loopafstand van waar ik woon. Of nou ja, loopafstand is wel een rekkelijk begrip in deze. Maar je moet een reden hebben om vier uur lang te wandelen met z’n tweeën.
Niet dat de tocht een opgave was. Wij vermaken ons wel tijdens de loop. Al pratend over de kerkgeschiedenis. De opdrachten voor de webklassen van de Rijksuniversiteit. Onze kerkelijke gemeente. Die akelige corona met de bijbehorende maatregelen. De liefde.
En Bob Dylan. Met aforismen die me de hele dag door mijn hoofd spoken. Soms buitelen die sententies over elkaar heen, vechtend om voorrang. Soms is het gewoon een zin. Zoals bij de picknicktafel, waarbij de tweede plank van de tafel is weggehaald. Oh the seas will split, hoor ik mezelf zeggen, verwijzend naar het nummer When the Ship Comes in van Bob Dylan.
Voor we er erg in hadden, waren we vier uur onderweg.
Maar we hadden wel wat gezien.
En besproken.