Zaterdag

Het is zaterdag, tijd om te genieten van het zonnetje en om nog eens weer een keer wat muziek uit de kast te trekken. Neem bijvoorbeeld het Afscheidsconcert van Doe Maar uit 1984. Je hoort vooral aan de stem van bassist/zanger Henny Vrienten dat hij moe is. Misschien komt dat ook omdat de mannen eerder die dag ook al een afscheidsconcert hebben gespeeld; maar dat zal niet de enige reden zijn, want bij toetsenist/zanger Ernst Jansz hoor je vrijwel geen vermoeidheid. Bij Vrienten dus wel, hij zingt zich naar het definitieve einde van de band.
En dan is er nog het nieuwe album van Mumford & Sons, Wilder Mind. Iets totaal anders dan hun voorgaande cd’s: geen banjo’s meer, maar popmuziek. Het is even wennen, en ik ben er niet na de eerste beluistering kapot van, zoals ik dat bij Sigh No More en Babel wel was. Net als Babel mag Wilder Mind niet worden uitgeleend, staat in de kleine lettertjes op de hoes te lezen. In de bedankjes zegt frontman Marcus Mumford dank aan zijn familie en vrienden, maar ook aan God. Zijn vader was voorganger in een Londense Vineyard Fellowship-gemeente; die opvoeding was ook al terug te horen op Sigh No More.
En dan is er nog de cd Live At Chassé Theater, Breda van de Zeeuwse formatie Racoon. Met onder meer Leonard Cohen’s Hallellujah als afsluiter van cd 1, en Man Of Constant Sorrow als opener op cd 2. Volgens de Zeeuwen is dit laatste nummer ‘written and composed by Bob Dylan’. Het nummer is inderdaad uitgevoerd door Dylan, onder meer bij mijn eerste Dylan-concert (in 2002), en natuurlijk op diens debuut-elpee uit 1962. Maar de mannen maken een fout: weliswaar uitgevoerd en gearrangeerd door Dylan, maar Man Of Constant Sorrow is een traditional.
Enfin.
Het mag de pret niet drukken op deze zonnige zaterdag in mei.