Zijlstra

Jeroen Zijlstra is de spil van de band Zijlstra. Onlangs verscheen opnieuw een dubbel-album van zijn hand. Kant A heet Gebed Zonder Band, en is Zijlstra op zijn smalst. Hij begeleidt zichzelf op piano en trompet. Kant B heeft als titel Gered Door De Band, waarbij de muzikale begeleiding is aangevuld met Jan Menu (saxen), Edwin Wieringa (bassen), Nout IngenHousz (drums, zang) en PieterJan Cramer (pianist, toetsenist, accordeonist).
Mooi is het liedje Nazomer op het solo-schijfje. Schrijven is jezelf verliezen, zingt Zijlstra. Schrijven is gedwongen overgave, leve de geboorte van een zin. Zo is het, Jeroen. Daar kan ik weer mee vooruit.
Iets van een andere orde, is de achternaam van de drummer, IngenHousz. Niet een typische Nederlandse naam. Maar het is vooral die tweede hoofdletter, halverwege, wat de aandacht vraagt. IngenHousz. Het doet denken aan Piet Paaltjens, de Leeuwarder chroniqueur. De schrijver gebruikte Piet Paaltjens als pseudoniem, in zijn paspoort stonden de voor- en achternaam François HaverSchmidt.
Zo’n schrijfwijze, met twee hoofdletters in één woord, noem je een camelcase: net zoals een kameel twee bulten heeft, zo heeft een samengesteld woord of naam twee hoofdletters. Het is een variant op de dubbele achternaam, waar we natuurlijk ook genoeg voorbeelden van hebben. Zoals Eduard Douwes Dekker, die als Multatuli de Nederlandse literatuur verrijkt heeft. Of Sybrand van Haersma Buma, politiek leider van het CDA.
>Enfin. Dit naar aanleiding van dat ene liedje van Jeroen Zijlstra. Schrijven is jezelf verliezen.