In de tijd dat ik me voorbereidde op een eventueel zelfstandig ondernemerschap, zat ik in een klasje met een meisje dat zich ook voorbereidde op zo’n zzp-beroep. Als je haar achternaam samenvoegde met die van haar vriend, kom je uit bij een belangrijke Nederlandse schrijver. Waar ik me vooral richt op het geschreven woord, was dit meisje vooral met beeld en filmpjes bezig. Ieder zo zijn medium om zijn verhalen de wereld in te sturen.

Een paar maanden geleden moest ik iets over mezelf schilderen. De schildersessie was in het kader van een project, waarbij ik meer inzicht in mezelf kreeg. Nooit verkeerd om eens over jezelf na te denken en na te gaan wie en wat je eigenlijk bent. Ik schilderde naar hartenlust erop los, hoewel de beeldende kunst nooit mijn sterkst ontwikkelde voorliefde of talent is geweest. Natuurlijk zette ik iets op het witte doek over een courant; eens een mediapersoon, altijd een mediapersoon.

Het Paasweekend in Leeuwarden werd maandagavond op indrukwekkende wijze afgesloten. In de Leeuwarder Koepelkerk gaven Martin Brand en Gert ‘Zandtovenaar’ van der Vijver hun gezamenlijke optreden ‘Dichtbij Pasen’. Met elk hun eigen professie: Brand zong en verzorgde de praatjes tussen de nummers, Van der Vijver ‘schilderde’ letterlijk op de achtergrond de mooiste taferelen op zijn lichtbak.

Zo’n Tweede Paasdag is een uitstekende dag om een grote film te kijken. Vandaag heb ik de tijd genomen om de film Gettysburg te kijken. Een film die al geruime tijd in mijn kast staat, nadat ik het een jaar of drie geleden bij de Blokker op de kop tikte voor € 4,99. Een dubbel-dvd: de andere dvd in het doosje is die van Gods & Generals, een film die later werd uitgebracht, maar voorafgaat aan Gettysburg.

Bob Dylan en speelfilms, het is een ongemakkelijke en ongelukkige combinatie. In welke film Dylan ook een (hoofd)rol speelt, grote successen blijven uit. Zijn laatste film, Masked & Anonymous, stamt alweer uit 2003; een filosofische film waarvoor Dylan het script schreef (als ‘Sergei Petrov’) en waarin hij de hoofdrol vertolkte als Jake Fate. In de film Pat Garret & Billy the Kid uit 1973, onder regie van Sam Peckinpah en met Kris Kristofferson als Billy the Kid, speelde Dylan de bijrol Alias – een naam hem op het lijf geschreven, maar een grote doorbraak als acteur betekende de film niet.

Twee jaar geleden betoogde ND-redacteur Gerard ter Horst dat het in de Lijdenstijd wel wat rauwer mocht. De journalist schreef: “Dus vergeet de Matthäus Passion, waarover ik geen kwaad woord wil schijven, maar die is voor mij (vooralsnog) te hooggegrepen, te elitair en te gestileerd om me dichter bij het kruis te brengen. Vergeet ook The Passion, het passiespel op tv, dit jaar in Groningen, waarvoor het omgekeerde geldt: te volks, en live ook te glad. Ik weet, het voorziet in een behoefte, maar voor mij blijven het te zeer Nederlandstalige reutelteksten. En vergeet dan ook het werk van christelijke oudgedienden als Adrian Snell en Don Fransisco maar, hoezeer ze de lijdenstijd niet onverdienstelijk op muziek hebben gezet. Zelfs bij hen denk ik: het kan… nee, het móet rauwer en doorleefder. Zoals zwart de kleur van rouw is, zo past rauwe muziek bij het wezen van de lijdenstijd.”

In de afgelopen week werden we op het Europese continent opgeschrikt door terreur. Haatzaaiers hebben in Brussel zichzelf opgeblazen en zo de angst verstevigd. Angst voor geweld, religieus gemotiveerd door lieden van Islamitische staat. De extremistische moslims zijn inmiddels de poorten van Wenen voorbij en raken het politieke hart van de Europese samenwerking. Mogelijk is het toeval dat deze terreur-aanslagen samenvallen met de zogenoemde Stille of Goede Week – deze week gaat direct vooraf aan Goede Vrijdag, de dag dat Jezus Christus werd gekruisigd.

Wat doe je als je wordt gevraagd om je vijand te helpen? Nazi-generaal Von Ulbricht (gespeeld door Greg Mullavy) geeft eind 1944 leiding aan een concentratiekamp. Zijn zoon, luitenant Von Ulbricht, is zwaargewond geraakt en moet worden geopereerd. Een chirurg binnen het nazi-apparaat is niet voor handen. Maar een van de aanwezigen heeft weet van een chirurg – een gevangene in het kamp.

Natuurlijk, over de doden niets dan goeds. Nadat het bericht kwam dat Johan Cruijff donderdag was overleden, buitelden de media, sportmensen en zelfs politici over elkaar heen om de legendarische nummer 14 te eren. Niet onterecht, want Cruijff was enorm belangrijk voor de (voetbal)sport. Als aanvoerder van Ajax, Feyenoord, Barcelona en Oranje wist hij mooi voetbal te verzorgen. Daarna als trainer, manager en inspirator zorgde hij voor belangrijke ontwikkelingen bij onder meer het ‘nieuwe Ajax’. Ook maatschappelijk was Cruijff van belang, als initiatiefnemer van de zogenoemde Cruyff Courts – trapveldjes om op te voetballen.

Deze Witte Donderdag was ik in de Morgenster-kerk in Leeuwarden, waar de MarcusPassie werd opgevoerd. Geen meesterwerk van de Passion-componist J.S. Bach – verre van, haast. Waar Bach grossierde in – in onze ogen misschien – wat theatrale muziek, is de MarcusPassie van John Kuiper en Peter Sneep een uitvoering van Jezus’ lijdensverhaal in pure eenvoud.