Ik moest de provincie in. Of beter, de provincie uit. Vanwege een bevestiging van een predikant in den lande, moest ik naar een dorp net over de provinciegrens van Friesland en Groningen. Het dorp waar ik moest zijn, was Grijpskerk. Een dorp, meer is het niet. Maar wel een aardig dorp. De Grijpskerkers hebben het niet heel krap: veel vrijstaande herenhuizen stonden in de straten. Prima plek om als herder te werken.

Afgelopen zaterdag traden de jongens van Tangarine op in Leeuwarden. Als locatie had concertorganisator Asteriks de Lutherse Kerk in gedachten. Een mooi pand aan de Nieuwe Oosterstraat, die nog steeds dienst doet als kerk – de Evangelisch-Lutherse Kerk van Leeuwarden komt hier nog steeds samen.

Twee microfoons en wat gitaren plus een mondharmonica. Meer hadden de tweelingbroers Sander en Arnout Brinks, die de band Tangarine vormen, niet nodig. In de Lutherse Kerk in Leeuwarden speelden de jongens zaterdagavond voornamelijk nieuwe nummers van een nog te verschijnen album.

Ruim twee weken geleden schreef ik een blog over Bono, Eugene Peterson en de waarde van psalmen. De Ierse zanger liet optekenen dat hij onder de indruk is “van de ‘brutale eerlijkheid’ en de verschillende gevoelens die erin worden geuit: ‘Van enorme vreugde tot grote zorgen en verwarring. Waarom vinden we dat zo weinig terug in andere kerkmuziek?’ De Ierse zanger ziet veel onoprechtheid in de christelijke kunst.

Het teamuitje van mijn werk, begon met een heus etentje. Als locatie van deze gezamenlijke maaltijd, was gekozen voor De Lachende Koe. Waar je in-koe-sief kunt eten: onbeperkt drinken bij een twee- of driegangen-menu. Een prima gelegenheid dus, voor keurige Nederlanders als dat wij zijn. De Lachende Koe – onwillekeurig moet ik denken aan iets heel anders.

Met het teamuitje, ben ik vanmiddag en vanavond op pad geweest in mijn eigen stad. We voerden een Escape Game uit. Een spel waarbij je meerdere virtuele gijzelaars moet bevrijden, door een gelijk aantal raadsels moet oplossen. Een code kraken. Escape Game – escaping on the run, die ene zin uit het nummer Mr. Tambourine Man van Bob Dylan.

Elf jaar geleden viel 25 mei ook op een woensdag. Het was een doordeweekse dag, maar voor mij niet zomaar een dag. Het was de dag dat ik mijn rijbewijs behaalde. Ik kreeg als bewijs van mijn slagen nog het bekende roze papiertje, wat ik moest inleveren om mijn rijbewijs te verlengen. Vorig jaar, na tien trouwe jaren, wisselde ik de papieren versie in voor een plastic variant van pinpas-formaat.

Fans van Bob Dylan zijn al dagen, zo niet weken onrustig. Afgelopen weekeinde verscheen het 37e studioalbum van de zanger. En vandaag viert de bard uit Minnesota zijn 75e verjaardag. Geen idee of een verband bestaat tussen deze twee feiten. Evenmin is bekend hoe en op welke manier de familie-Dylan de verjaardag van de man viert.

Morgen viert de Amerikaanse zanger Bob Dylan zijn 75e verjaardag. Zijn privé-leven is de laatste decennia behoorlijk afgeschermd; een enkele keer wordt iets bekend, zoals zijn woonplaats Malibu (Californië). Of over zijn kleinzoon Pablo Dylan, de zoon van filmregisseur Jesse Dylan, die zich met rapmuziek bezig houdt. Maar daar houdt het ook wel mee op. Een tweede huwelijk en scheiding, ditmaal van (achtergrond)zangeres Carolyn Dennis, werd vakkundig geheim gehouden. Totdat biograaf Howard Sounes hier in 2001 achter kwam en het in zijn boek Down The Highway publiceerde.

Dit weekend is het 37e studioalbum van Bob Dylan verschenen: Fallen Angels. Een plaat met twaalf nummers, die ook door Frank Sinatra zijn gezongen. Zou het een verjaardagscadeautje voor Dylan zijn? Komende dinsdag wordt deze bard uit Minnesota 75 jaar, en wie jarig is, trakteert. In ieder geval worden de fans van Dylan weer bezig gehouden met een nieuwe cd, die haast vanzelfsprekend ook op vinyl is verschenen.