Groot-Brittannië heeft een nieuwe premier: Theresa May is de tweede vrouwelijke minister-president in de Britse parlementaire geschiedenis. Zo’n wisseling van de wacht is net even wat anders dan bij ons in Nederland. De Engelsen hoeven geen parlementsverkiezingen te houden om van regeringsleider te wisselen. Wat wel hetzelfde is, is dat bij zo’n wisseling ook een herschikking volgt. Een personele wijziging, op verschillende ministersposten. De twee meest opvallenden zijn wel de minister van ‘Brexit-zaken’, David Davis (goede naam, overigens). Hij leidt het nieuwe departement, dat in het Engels Secretary of State for Exiting the European Union heet – mooi, dat Angelsaksisch.

Toen Herman Brood vijftien jaar geleden zijn dood tegemoet sprong, kende ik hem eigenlijk niet goed. Natuurlijk, je wist wie het was. Maar inhoudelijk of qua muziek? Daarvoor wist ik te weinig. Daar kwam verandering in door een herhaling van Villa Felderhof, met Brood en Majoor Bosshardt te gast. Een mooie aflevering, gemaakt door gastheer Rik Felderhof. Mooi, omdat twee totaal verschillende mensen elkaar werkelijk zágen.

Gisteren was het vijftien jaar geleden dat Herman Brood zijn dodelijke sprong van het Amsterdamse Hilton Hotel maakte. De zogenaamde rock ’n roll-junkie. Neerlands enige rock-artiest. De man waarvan de dokters zeiden dat hij zijn 50e verjaardag niet zou vieren – de drugs en drank, gecombineerd met zijn uiterst ongezonde muzikantenleven, zouden Brood de das om doen. Maar hij koos zelf de dood, op zijn 54e.

Het ministerie van Defensie hangt vanaf vandaag elk jaar de vlag halfstok. Niet alleen met 4 mei, de Nationale Dodenherdenking, maar ook elke 11e juli. Deze dag staat in het teken van de val van Srebrenica, de Bosnische moslimenclave in voormalig Joegoslavië. Nederlandse militairen, in dienst van de Verenigde Naties, moesten de moslims beschermen tegen Servische militairen. De bescherming liep uit op een fiasco; ruim achtduizend (!) mannen en jongens werden vermoord – onder toeziend oog van de machteloze Nederlandse blauwhelmen.

Srebrenica viel toen ik 9 jaar jong was en in het restant van groep 5 zat. Wat wist ik er van? Ik wist van niets, wat om me heen gebeurde in de grote wereld, ging volledig langs me heen. Het zou nog zo’n zeven jaar duren voordat ik me rondom dit thema zou interesseren. En dan niet direct vanwege het drama zelf – hoe verschrikkelijk ook – , maar vooral vanwege de politieke situatie.

Je hebt van die schrijvers, waarvan je het boek blind kunt kopen. Martin Bril was zo’n schrijver. Of het nu ging om zijn gebundelde columns of om een verhalenboek over Napoleon, zijn stukjes zijn nog steeds van belang. Omdat Bril met zijn verhalen een kroniek van Nederland maakte, al dan niet zijdelings. Een chroniqueur avant la lettre. Nico Dijkshoorn is ook zo’n schrijver. Geen verslaggever als Bril, maar wel een prima columnist.

Ik heb een handvol zussen, die me stuk voor stuk dierbaar zijn. Maar sommige zussen zijn meer dierbaar dan anderen, om George Orwell maar eens te parafraseren. En zo trok ik er op uit om naar Houten af te reizen. Houten, een forensenstad in de provincie Utrecht. Van station naar station een hele onderneming; tel daar de geplande spoorwerkzaamheden bij op, en de reis wordt met een half uur verlengd. Overigens geen kwaad woord over de Nederlandse Spoorwegen: omdat de werkzaamheden gepland waren, had de vervoersmaatschappij vervangend vervoer geregeld.

Soms zou je willen dat je ergens anders woont. Sommige steden of zelfs straatnamen nodigen uit om je er te vestigen. Je zult maar in Jisp wonen, een Noord-Hollands dorp, dat volgens Wikipedia eeuwenlang een belangrijke plaats was voor de walvisvaart. Maar liever woon ik even verderop, in Zuid-Scharwoude.

Een mooi beroep, dat van medewerker klantcontact. Je reist met gemak het hele land door, en een enkele keer steek je zelfs de grens over. Je komt in dorpen waar je nog nooit van hebt gehoord. Even maak je kennis met iemand en zit je aan een onzichtbare keukentafel de administratie bij te werken. Maar behalve de topografie, zijn het vooral de straatnamen die je doet verlangen naar die specifieke adressen.

Door een griepje was ik onlangs een paar dagen geveld. Niets ernstigs, maar wel stevig genoeg om me een paar dagen thuis te houden. Mijn blaffende hoest werkte als een ratel-apparaat om voorbijgangers te waarschuwen voor mijn besmettelijke virus. Reden genoeg om me thuis op te sluiten en me op de bank te settelen.