Aleppo

Vandaag viel de nieuwe editie van Open Doors Magazine op mijn deurmat. Met onder meer de ranglijst van de christenvervolging 2019. Het stalinistische Noord-Korea voert deze lijst aan – het is een twijfelachtige eer. Hoewel ik me wel afvraag of Kim Jong-un daar ook maar één seconde bij stilstaat. De consequenties zullen nog minder zijn, schat ik zomaar in.
Ik denk ook niet dat Donald Trump, die eind deze maand met Kim Jong-un om tafel zit, de de Briljante Kameraad en de Geweldige Leider van de Democratische Volksrepubliek Korea hierover zal aanspreken. Waar tussen de Korea’s de scheidingsmuur wordt afgebroken, bouwt Trump een muur tussen de twee Verenigde Staten – die van Mexico en die van Amerika.
Enfin.
Het gaat mij om het tijdschrift van Open Doors. Op de cover staat priester Toni uit Aleppo, een stad in het noordwesten van Syrië. Veel gemeenteleden trokken weg, schrijft het nieuwsmedium, maar Toni blijft, “omdat we houden van onze kerk, van ons Aleppo en van onze gemeenschap.”
De daad van priester Toni doet me aan twee vergelijkbare situaties denken.
De eerste is die van pater Frans van der Lugt. De Nederlandse jezuïetenpater werd in 2014 in de Syrische stad Homs doodgeschoten. De orde van jezuïeten vertelde dat hij uit zijn woning werd meegenomen door gewapende mannen en geslagen. Voor zijn woning, bij het klooster, werd hij door het hoofd geschoten.
Het andere is dat van de Franse dramafilm Des hommes et des dieux uit 2010. Deze film vertelt het verhaal van acht Franse cisterciënzer monniken in een Algerijns klooster, die in harmonie samenleven met de islamitische dorpelingen. Langzaamaan breekt het islamitisch terrorisme door in het gebied. De monniken zijn niettemin vastbesloten om in de streek te blijven. Als ze enkele gewonde terroristen verzorgen, zetten de autoriteiten hen onder druk om het land te verlaten. Maar van vertrek willen ze niet weten.
Het ontroert me, deze verhalen. Omdat het zulke hoopvolle verhalen zijn.