Autorijbewijs

Elf jaar geleden viel 25 mei ook op een woensdag. Het was een doordeweekse dag, maar voor mij niet zomaar een dag. Het was de dag dat ik mijn rijbewijs behaalde. Ik kreeg als bewijs van mijn slagen nog het bekende roze papiertje, wat ik moest inleveren om mijn rijbewijs te verlengen. Vorig jaar, na tien trouwe jaren, wisselde ik de papieren versie in voor een plastic variant van pinpas-formaat.
Ik deed mijn rij-examen die woensdag aan het einde van de ochtend. In mijn toenmalige woonplaats Heerenveen. Eén van de redenen dat ik geslaagd moet zijn, is vanwege de bijzondere verrichting van het fileparkeren. De examinator vroeg me om de auto te parkeren aan de Herenwal, naast het kanaal. Hij wees een gedeelte aan met stoepranden – die keuring afgeronde betonnen halfronde randen, die voertuigen moeten weerhouden om het kanaal in te rijden.
Ik zag echter niet de juiste aangewezen plek en reed iets verder om in te parkeren. Een gedeelte zonder die stoepranden. Desalniettemin schoof ik de auto keurig in de rij geparkeerde wagens. Waarna ik mocht doorrijden naar het Hajé-hotel, waar mijn rij-instructeur op me wachtte en ik gelijk de positieve uitslag kreeg van het examen.
Aldaar kreeg ik het bewijs van het CBR dat ik mijn rijbewijs mocht ophalen. Maar eerst naar huis en mijn ouders inlichten. Nadat ik weer thuis was, spoedde ik mij naar het gemeentehuis. Tegen kwart voor drie vroeg ik aan de ambtenaar bij de afdeling voor rijbewijzen en identiteitskaarten, of zij het papiertje voor me in orde wilde maken. Ze leek niet zo heel erg blij, want haar balie zou om drie uur sluiten. En dat er dan vlak voor sluitingstijd iemand het lef heeft om haar nog aan het werk te zetten, kon ze niet waarderen.
Maar zij was een ambtenaar en moest ze doen wat ik haar vroeg. Dat deed ze dan ook. En zo liep ik een kwartier, twintig minuten later met mijn eigen rijbewijs naar buiten. Ik was de koning te rijk. Natuurlijk, ‘s middags gelijk aan het touren geweest in de auto van mijn ouders. Zo gaat dat, gelijk ervaring opdoen in een “echte” auto, op de “echte” weg en geheel zelfstandig.
Inmiddels dus al elf jaar in het bezit van een rijbewijs. Ik zou niet meer zonder kunnen. Of nou ja, niet meer kunnen voorstellen dat ik ooit rijbewijsloos door het leven ben gegaan. Een eigen auto heb ik niet – wel het bewijs dat ik met een auto zonder begeleiding de weg op mag.
Misschien is dat wel de grootste vorm van vrijheid: de mogelijkheid om er op uit te kunnen, maar de faciliteiten ontberen om die vrijheid daadwerkelijk op te zoeken. In ieder geval de vrijheid van achter de horizon. Want “freedom, just around the corner for you”, zong ooit Bob Dylan – rond de bocht ligt er genade, zegt de Zeeuwse Broeder Dieleman.
Daarvoor hoef je niet beyond the horizon.