Avondmaal

In de kerk waar ik naar toe ga, vierden we vanmorgen het Heilig Avondmaal. Een dienst met een extra tintje. Vanwege het Avondmaal.
Deze keer was de viering iets anders. Doorgaans wordt voor de wijn, ‘het bloed van Christus’, de Avondmaalsbeker gebruikt. Meerdere bekers, maar wel zo dat de gemeente dus uit “één” beker drinkt.
Maar corona gooit alles om. De kerkenraad liet al via een extra nieuwsbrief weten: “Vanwege het feit dat ook in Nederland het corona-virus is vastgesteld, zullen we dat in een iets aangepaste vorm doen. We volgen een landelijke advies. In plaats van de gezamenlijke beker, gebruiken we kleine plastic bekertjes, zowel voor de wijn als de druivensap.
De experts en de landelijke overheid vinden het niet nodig om het bezoeken van grotere bijeenkomsten zoals een kerkdienst af te raden, en daarom doen wij dat ook niet.”
Het klinkt sympathiek.
Maar zo’n actie creëert angst. Of op z’n minst wordt de angst niet weggehaald door het boerenverstand. Het versterkt het gevoel van ongezondheid, van kwetsbaarheid. Terwijl dat niet nodig is.
Deels omdat het coronavirus niet in het noorden is vastgesteld.
Voor een ander deel omdat het virus weliswaar dodelijke gevolgen kan hebben, maar dat er nog altijd méér mensen het virus overleven, dan er aan bezwijken.
En voor een volgend gedeelte is de kerk een plek waar ziekten misschien wel plaats hebben, maar niet leidend zijn. Het waren de christenen die bijvoorbeeld tijdens pest-uitbraken zorg droegen voor de overledenen, met het risico zelf besmet te raken. Zij lieten zich niet leiden door angst, maar door het vertrouwen op het leven ná de dood. Waarbij de dood een laatste vijand was – een deur van dit leven naar het eeuwige leven.
Dus.
Laat die plastic bekertjes maar zitten.