Congo #2

Met het klooster in Westmalle onderhoud ik vriendschappelijke contacten. In dit klooster verblijven met enige regelmaat Franstalige Congolese broeders. Een van de lessen die deze donkere mannen ons westerlingen leren, is dat alles wat op twee benen loopt geen vlees is. Dus het is een uitstekend gerecht om vrijdags te serveren.
Maar wat weet ik van Congo? Het is een Belgische kolonie geweest. En net als veel andere oud-kolonies heeft het land moeite om op eigen benen te staan. Het vertrek van de kolonisten betekende ook het vertrek van een geoliede staatsorganisatie.
Dat Congo Franstalig is, ondanks dat België meertalig is (Frans, Vlaams en een Duitstalige gemeenschap), komt omdat de kolonisten uit de Belgische elite kwamen. En de elite kwam uit Wallonië, het Franstalige gedeelte van onze zuiderburen. Al het zendingswerk gebeurde dan ook in deze taal.
Anderhalf decennium was dominee Adrian Verbree op uitnodiging van De Verre Naasten een maand in Congo. Een reisverslag over helpen in de verte, ter gelegenheid van het toen 25-jarig jubileum van DVN. Op een toegankelijke en humoristische wijze beschrijf de predikant de stand van het land. Het was zijn eerste grote klus na zijn burn-out, waarover hij het boek Eclips had geschreven.
Geen historisch boek, De bron van Congo. Wel een reisverslag van iemand, die voor het eerst op het zwarte continent komt. En zich verwondert over de merkwaardige gang van zaken, waarbij vooral papiergeld, gebundeld tot briques (bakstenen), een belangrijke rol speelt.
Ik ben bij lange na geen Congo-expert. Daarvoor zal ik me nog door het standaardwerk Congo: een geschiedenis van David Van Reybrouck moeten wringen. Maar dat komt wel. De eerste kennismakingen met dit land heb ik al achter de rug.