Dame bij het raam

Gisteren kondigden Thomas Acda en Paul de Munnik aan dat ze gaan stoppen als theater-duo. Acda en de Munnik bestaan vanaf 2015 niet meer. Toen tv-host Matthijs van Nieuwkerk in De Wereld Draait Door het duo aankondigde en zei dat ze nieuws hadden dat ze nog niet wilden vertellen, dacht ik het al: ‘die twee gaan stoppen als duo’. Maar achteraf heeft natuurlijk iedereen gelijk.
Het aangekondigde afscheid van Acda en de Munnik was een goede reden om weer wat cd’s van deze twee uit de kast te halen. Niet in chronologische volgorde luisterend. Zodoende luister je beter naar de liedjes, zonder te denken dat de dichter en de pianist bij elk nieuw album betere muziek maakten. Maar dat terzijde.
Eén van de liedjes die ik opnieuw hoorde, was Brussel Moeten Heten. Een liedje dat me al snel aansprak. Vanwege de heimwee dat uit het lied komt. De eenzaamheid. Het verlangen naar een andere stad. En dan die ene zin.
Er blijft een vrouw staan voor het raam / Het lijkt of ze wil dat ik iets zeg / Het zou hier Brussel moeten heten / Was ik eindelijk eens weg.
Even later is die vrouw voor het raam veranderd in een dame voor het raam. Ik weet niet of die vrouw of dame voor het raam een prostituee is. Zou kunnen, verwijzend naar het lied Dag Esmee. Maar ik denk van niet. Ik denk eerder aan een eenzame vrouw in een café.
Die eenzame vrouw achter het raam. Die komt me in de Nederpop bekend voor. Henny Vrienten schreef voor de gelegenheidsformatie Boeijen Hofstede Vrienten een nummer met als titel Vrouw Voor Het Raam. Maar hoewel het ook in dit lied gaat over eenzaamheid, heeft de voormalige Doe Maar-bassist het over een andere soort eenzaamheid.
Ze zit al uren voor het raam / Staart naar de kinderen op het plein / Het aarzelt tussen dag en donker / Wind speelt zacht met het gordijn / ’n Stapel kranten in de gang / De post al tijden niet geopend / De deur driedubbel in het slot / Maar toch is zij nu niet meer bang.
Deze vrouw leeft niet meer. Ze zit al dagen voor het raam / Er hangt een zwijgen in de lucht / Een vreemde geur kruipt / Door de muren.
Dit beeld beangstigt me wel eens. Ken ik mijn buren zo goed dat ik weet wanneer zij er niet meer zijn?
Zover laten Acda en de Munnik het niet komen. Zij stoppen op hun hoogtepunt. Ze zijn niet zat van elkaar, maar willen los van elkaar werken. Meer los dan acht jaar geleden, toen zij een AedM-pauze hadden. De breuk is definitief. Om over vijftien jaar weer bij elkaar te komen en te gloreren als comeback-kid.
Misschien.