Dwarsverbanden: Brood, of: My Way

Gisteren was het vijftien jaar geleden dat Herman Brood zijn dodelijke sprong van het Amsterdamse Hilton Hotel maakte. De zogenaamde rock ’n roll-junkie. Neerlands enige rock-artiest. De man waarvan de dokters zeiden dat hij zijn 50e verjaardag niet zou vieren – de drugs en drank, gecombineerd met zijn uiterst ongezonde muzikantenleven, zouden Brood de das om doen. Maar hij koos zelf de dood, op zijn 54e.
Kort na zijn sterven, verscheen de singel My Way. Brood begeleidde zichzelf op de piano in zijn versie van een grote hit van Frank Sinatra. De b-kant van deze singel is een versie van When I Get Home van Nick Cave. Ook weer met Brood op de piano. Niet veel later verscheen de derde en herziene druk van Rock ’n Roll Junkie, de door journalist Jan Eilander geschreven biografie.
Deze levensbeschrijving heeft een nawoord van Martin Bril. Het was mijn eerste kennismaking met de columnist. Dit nawoord verscheen in 2013 opnieuw, in een verzamelbundel van Bril. Man Uit De Verte heet deze bundel, met verhalen over de muzikale helden van Bril. Waaroner dus dit Nawoord, maar ook een uitgebreide versie van het titelverhaal. Dat verhaal, Een Man Uit De Verte, schreef Bril voor de Volkskant, dat een boxje had uitgegeven met alle studio-albums van de bard uit de jaren zestig.
Na het sterven van Bril, ’s lands bekendste Dylan-fan, nam muziekjournalist Gijsbert Kramer de rol als Dylan-chroniqueur over. Kramer schreef de liner notes voor de andere twee Volkskrant-boxjes met Dylan-cd’s en recenseerde de latere Dylan-albums. Waaronder Shadows In The Night, het eerste album van Dylan met nummers uit de American Songbook, die ook zijn opgenomen door Frank Sinatra. Geheel volgens eigen wijze – dus geen My Way op ‘Dylan goes Sinatra’.
Zo doen de authentieke artiesten dat. Ze gaan volledig hun eigen weg.