Dylan in Hamburg

Vrijdagavond 5 juli 2019, Bob Dylan trad op in de Barclaycard Arena in Hamburg. Ik was hier bij, samen met een collega van me. Op de 78e verjaardag van Dylan kochten we twee kaartjes voor dit concert, omdat de Nobelprijswinnaar dit jaar niet naar Nederland komt. Als de berg niet naar Mozes komt, komt Mozes wel bij de berg. Zo trokken wij gezamenlijk naar de Duitse havenstad.
De setlist was een aangekondigde speellijst, waarbij in de setlist zelf twee keuzes waren. De eerste was Can’t Wait of Cry A While, waarbij het Can’t Wait is geworden. De tweede keuze betrof Girl From the North Country en Boots of Spanish Leather; ook hier was het de eerste van de twee opties.
Geen introductietekst werd uitgesproken door de stagemanager. Dat hoeft ook niet bij een legende als Dylan. Daarmee misten we ook de zin “who suddenly shifted gears and released some of the strongest music of his career beginning in the late ’90s”. Was dat noodzakelijk? Nee, maar het gros van de gespeelde nummers kwam wel uit de periode dat in de late jaren 90 begon: Things Have Changed, Can’t Wait, Honest With Me, Tryin’ To Get To Heaven, Scarlet Town, Make You Feel My Love, Pay In Blood, Early Roman Kings, Love Sick, Thunder On The Mountain en Soon After Midnight.
Bij afwezigheid van slaggitarist Stu Kimball werd de avond niet afgetrapt met een akoestische intro van Things Have Changed en hoorden we evenmin de maracas in Early Roman Kings. Daar stond wel een schitterende versie van Girl From the North Country tegenover. Net als weer een nieuwe versie van Like A Rolling Stone, waarbij elk tweede gedeelte van de coupletten in een vertraging werden gespeeld.
Ook het traditionele ontvangst van het applaus na het optreden was net even anders dan gebruikelijk bij Dylan. De man staat vaak ongemakkelijk het applaus en de erkenning aan te horen, alsof hij niet goed weet wat hij hier mee aan moet. In Hamburg knikte hij zijn bandleden toe, waarna de vijf heren een korte buiging richting het publiek maakten. Dát heb ik niet eerder bij een optreden van Dylan gezien.
Een degelijke avond, mede dankzij Tony Garnier (bas), George Recile (drums), Charlie Sexton (lead gitaar) en Donnie Herron (viool, banjo, electrisch mandoline, pedal steel, lap steel). En natuurlijk dankzij de bard zelf.