Eikesingel

Met de bus reed ik langs de Eikesingel in Drachten. Je rijdt nog even om, het oude buurtje, waar je onmiddellijk weer zes of zeven bent. Vier jaar lang was deze bushalte de uit- en instaphalte. Gedurende de schooljaren van de mavo was de Eikesingel de bushalte, maar ook de locatie van de middelbare school waar ik naar toe ging.
De bushalte was recht voor de ingang van de school.
Inmiddels staat het pand leeg. Dat is altijd een treurig gezicht, een leegstaande school. Het geeft een troosteloos uitzicht.
Zeker als je op die vierkante meters van het gebouw herinneringen hebt liggen. Niet dat de memories nou over elkaar buitelden bij het zien van de verlaten schoollokalen.
Hoewel?
Kijk, daar is Lokaal 1, het muzieklokaal. Onze mentor van klas 2 was de muziekdocent. Tijdens een les werd Sound Of Silence van Simon & Garfunkel gesuggereerd om te zingen. De man hield zijn mond. “Dat is het geluid van de stilte.”
Daarnaast was natuurlijk Lokaal 2, het computerlokaal.
De aula, met de tafeltennistafel. Daar hebben we vaak omheen gestaan, om de tijd te doden als we aan het wachten waren op de bus.
En daar is Lokaal 3, aan de andere kant van de gang. Het geschiedenislokaal. Daar heb ik een mondeling gehouden over mijn werkstuk over de RMS, de republiek van de Zuid-Molukkers. Samen met een klasgenote. Dit lokaal deed ook dienst als omkleedlokaal tijdens de sportdagen.
Naast Lokaal 3 was de gymzaal. Elke week twee uur. Een van de gymdocenten was mijn mentor tijdens het eerste schooljaar.
De gymzaal. Waar we examens deden. Ik had mijn examens ruim binnen de tijd af, al vaak voor het verplichte uur dat je in het lokaal moest blijven zitten. Je mocht binnen een uur na aanvang immers nog het lokaal binnenkomen en je zou elkaar in de hal eens kunnen helpen met de vragen en antwoorden.
Het halve uur werd gemarkeerd door de komst van de conciërge, die voor alle kandidaten thee of koffie had meegenomen. Het was van tevoren al doorgegeven aan de beste man.
Het zijn zomaar wat flarden herinneringen, gebroken memories aan de mavo-jaren. Niet dat het een slechte tijd was. Dat zeker niet. Hier werden de eerste stukken geschreven voor de schoolkrant.
Ik werd in een vreemde wereld wakker, mijn jeugd was nog op zwart-wit tv.