Familiekroniek #2: Houten

Ik heb een handvol zussen, die me stuk voor stuk dierbaar zijn. Maar sommige zussen zijn meer dierbaar dan anderen, om George Orwell maar eens te parafraseren. En zo trok ik er op uit om naar Houten af te reizen. Houten, een forensenstad in de provincie Utrecht. Van station naar station een hele onderneming; tel daar de geplande spoorwerkzaamheden bij op, en de reis wordt met een half uur verlengd. Overigens geen kwaad woord over de Nederlandse Spoorwegen: omdat de werkzaamheden gepland waren, had de vervoersmaatschappij vervangend vervoer geregeld.
Prima reisbussen wachtten de mensen op om ze via de snelweg van het ene station naar het andere te brengen. In de treinen liepen conducteurs rond om vragen over de werkzaamheden te beantwoorden. Mits die vragen er waren – ik heb ze niet gehoord.
Enfin. Een lange rit voor de boeg dus, maar een goed boek in de tas en het reizen valt alweer erg mee. Tijdens de reis viel mijn oog op een wat oudere vrouw, die in een vierzits zat – een vierzits, zo schuin tegenover waar ik zat. Zij zat in de hoek, maar wel op de tweezitter die parallel aan mijn bankje zat. Wat ik zag, was dat deze dame haar rechterbeen te ruste had geleg op een reiskoffer. En ze had een e-reader mee. Je gaat wel met je tijd mee.
Opmerkelijk is het trouwens, dat vooral de babyboomers met alle nieuwigheden meedoen: e-readers, iPads, mobiele telefoons. Bij jongeren, bij mijn generatie – of beter, bij de mensen waar ik mee om ga, zie ik dat er juist een hang is naar ‘gewone’ producten: een tablet moet functioneel zijn, en anders leg je het apparaat weg. E-readers zijn geen gemeengoed bij mijn vrienden en kennissen.
Maar daarover ga je niet het gesprek met iemand, vanuit het niets. En dus liet ik deze vrouw haar reis voortzetten zoals ze die was aangevangen. Van de jongen met de catering, kocht deze mevrouw een zakje nootjes. Een gezond tussendoortje. Even later vroeg ze dezelfde jongen, die weer aan zijn terugtocht bezig was, om haar flesje Spa open te maken. Het lukte haar niet – zei ze nou dat het met ouderdom te maken had? Ik weet het niet, maar even maakt de gedachte van mij meester dat het een oude maar eenzame dame moet zijn.
Alsof het leven een optelsom van teleurstellingen is. Misschien is ze weduwe. Hebben haar kinderen geen contact meer met haar. Heeft ze gebroken met haar broers en zussen. Veel contacten heeft ze niet – zo gaan die dingen. Desalniettemin neemt ze het leven serieus, en doet ze alsof alles een keuze is. Maar niet elke keuze maak je bewust en maak je zelfstandig.
Na deze observatie, begon de trein af te remmen en stond het een tijd stil in de weilanden rondom Amersfoort. De conductrice van dienst, meldde dat we moesten wachten vanwege hulpverleners bij het spoor. Deze geestelijk verzorgers waren er niet zonder reden. Rond het spoor liep een ‘suïcidaal persoon’. Een cryptische omschrijving, die voor jonge oortjes de boodschap niet te hard moest laten aankomen. Waar herken je een suïcidaal persoon aan? Heeft die andere kleren aan, een soort fluorescerend hesje, zoals BHV’ers dat dragen? In ieder geval niet iets waar ik mij over moest buigen – na een kwartier reden we weer verder en was de persoon blijkbaar minder suïcidaal.
Of misschien wel net zo suïcidiaal, maar dan op een andere plek. Daarover werd niets gecommuniceerd.
Wat zo’n reis al niet kan opleveren. En toen moest ik nog naar mijn zus toe. Een warme middag in Houten, hoe anders was het in mijn thuisprovincie waar -naar het schijnt- het heeft gespoeld. We hebben een uitstekende en gezellige middag gehad – met een voldaan gevoel namen mijn zuster en ik afscheid van elkaar.