Genade spreidt haar morgenrood

De Kerstdagen zitten er weer op, de officieuze Derde Kerstdag loopt inmiddels ook al aardig ten einde. Dat betekent ook dat de zangbundels rondom deze christelijke feestdag weer de kast in kunnen. Volgend jaar halen we de bundels weer uit het spreekwoordelijke vet.
Tijdens deze Kerst-editie heb ik zeker tweemaal lied 26 uit het Liedboek voor de Kerken (1973) gezongen. Een lied dat voor mij altijd met de Molukse treinkaping van 1977 is gekoppeld. Tijdens deze kaping, gijzelden negen gewapende Zuid-Molukkers de ‘hondenkop’ bij het Drentse plaatsje De Punt, tussen station Assen en station Haren.
Met deze actie eisten de Molukse jongeren aandacht op voor hun zaak: De Zuid-Molukkers kwamen in 1951 voor een tijdelijk verblijf naar Nederland, met de belofte van de Nederlandse regering dat zij op de Molukken hun eigen staat zouden kunnen stichten. Zij verbleven in kampen, waaronder Kamp Vught en Schattenberg, onder meestal matige tot slechte omstandigheden. Nadat zij een generatie – ruim 25 jaar – hadden gewacht op de inlossing van de beloften van de Nederlandse regering, wilden enkelen van de jongere generatie hun situatie niet meer accepteren en gingen over tot radicale acties.
De kinderboekenschrijver P. S. Kuijper schreef twintig jaar na deze treinkaping het boek ‘Morgenrood voor de Molukken’. Als opdracht staat voorin dit boek: ‘De genade der zonde zal verdwijnen / genade spreidt haar morgenrood. – Oud kerstlied’.
Een oud Kerstlied, inderdaad. Een tekst van de negentiende-eeuwse auteur, dichter, predikant en hoogleraar Nicolaas Beets. De melodie komt uit 1868 en is van dienst generatiegenoot Johannes Gijsbertus Bastiaans (1812-1875). Een mooi lied, dat ook.
Jammer is het dat in de herziene editie van het Liedboek uit 2013 dit Kerst-lied uit de bundel is verdwenen. Geen genade die haar morgenrood meer spreidt.
Helaas.