Hemingway

In november 2015 was Parijs het toneel van een zestal terroristische aanslagen. Deze aanslagen vonden plaats in de avond en nacht van vrijdag 13 november 2015, als vergelding voor Franse bombardementen in Syrië en Irak tegen stellingen van IS. Onder meer in theater Bataclan, waar de band Eagles of Death Metal een concert gaf. Kort na deze aanslagen schoot het boek A Moveable Feast van Ernest Hemingway de boekenlijsten in.
De titel van dit boek is lastig te vertalen. De Fransen kozen voor Paris est une fête, in Nederland zijn zelfs twee verschillende vertalingen (Amerikaan In Parijs, 1964, en Dag en nacht feest: Herinneringen aan Parijs uit 1980). In A Moveable Feast, dat postuum is verschenen, beschrijft Hemingway zijn leven als jongeman en beginnend schrijver.
Hij woont in Parijs met zijn eerste vrouw Hadley, die in december 1922 een koffer vol met zijn nog niet gepubliceerde manuscripten en doorslagen onbeheerd laten staan in de trein van Parijs naar Lausanne. De koffer werd nooit gevonden, de verhalen zijn verloren gegaan. Collega en vriend Ezra Pound hitste dat Hadley de koffer opzettelijk ‘vergeten’ was – uit jaloezie jegens Hemingways grootste liefde, het schrijverschap, waar zijn meeste aandacht naar uitging.
Herinneringen aan de stad Parijs doen je op den duur het ergste vergeten, ook als het een verlies van je ongepubliceerde werk betreft. Of inbreuk op je westerse samenleving, waar Parijs misschien wel hét decor van is. Je kunt het boek van Hemingway lezen als een hommage aan de stad Parijs, van vlak na 1920, met haar levendige cultuur, kunstenaars maar vooral: liefde voor het leven en het genieten van het leven.
Dat kan. Maar na veertien maanden is de wereld er niet per sé beter op geworden. We hebben nog steeds te maken met aanslagen, gevaren en terrorisme. Maar ook nog steeds van een levendige cultuur en hedonisme.

Mede naar aanleiding van:
Ernest Hemingway – Amerikaan in Parijs (A Moveable Feast), eerste druk 1964, vertaling John Vandenbergh, uitgeverij A.J.G. Strengholt N.V., Amsterdam