Hempens-Teerns

Mijn buurman stond voor de deur. Of ik het leuk vond om met hem naar de kerk van Hempens-Teerns te lopen. Richting Zuiderburen, dus.
Daar had ik wel zin in.
En zo trokken wij de wandelschoenen weer aan en gingen we zuidwaarts. Naar de voormalige Nederlands-hervormde Martinuskerk, ooit gebouwd ter nagedachtenis aan de heilige Sint-Maarten. Die van het kinderfeest met het snoepgoed. De patroonheilige voor de armen, de soldaten en Frankrijk.
De wandeling werd verlengd doordat we tijdens de tocht een aantal zijpaden bewandelden, die dood liepen. Dus moesten we met enige regelmaat weer een stuk terug lopen.
Maar het resultaat mocht er dan wel zijn. De kerk is niet meer het origineel, de graven erom heen lijken dat wel te zijn. Althans, een aantal is van lang geleden. Een aantal andere graven zijn van recentere datum, liggend tussen 2006 en zelfs nog recent gedolven.
Het blijft altijd indrukwekkend om bij zulke graven te staan. Wie waren de mensen die hier liggen? Wat hebben ze met de kerk – gewoon, als buren, iets met cultuur, of ook of vooral vanwege de functie van godshuis?
De kerk hebben we aanschouwd. We zijn er geweest.