Hodofobie

Deze week heb ik het boek Reisoefeningen van Ingmar Heytze gelezen. Het is zijn verslag van hodofobie, reisangst. Of ‘Reiswee’, zoals de Utrechtse dichter het zelf omschrijft. Hodofonie is de angst om op de weg te zijn. Bij Heytze uitte deze fobie zich dat hij zo dicht mogelijk in de buurt van huis wilde blijven.
Het heeft iets romantisch, zo’n angst. Hoewel Heytze er in zijn boek helder over is: aan zijn reiswee zit weinig romantische kanten. Het is een lastig onderdeel. Ik ben er dan ook niet jaloers op. Ik reis nogal veel met de trein, ik kom veel buiten mijn eigen stad Leeuwarden. Hoe het is om niet ver buiten je eigen citadel te durven, kan ik me dan ook nauwelijks voorstellen.
Maar ik kan het me wel anderszins voorstellen. Het is dat ik voor mijn werk regelmatig uitstedig ben, maar dat is het dan ook. Ik heb geen enkele reden om ergens anders te zijn dan in de Friese Hofstad. Ik houd van mijn stad, waar de historie zo tastbaar is. Een stad met alle faciliteiten. Hier speelt mijn leven zich af – wat heb ik elders te zoeken?
Nee, geen hodofonie. Wel stadsliefde. Ook een soort ziekte.