Independence Day

Het is een goede dag vandaag om Music From Big Pink te draaien. Deze plaat van The Band stamt uit 1968 en is het debuut van de voormalige begeleidingsband van respectievelijk Ronnie ‘The Hawk’ Hawkins en Bob Dylan. Het album opent met Tears Of Rage, een lied van de hand van Dylan en Band-pianist Richard Manuel.
Een eerste versie van dit nummer werd al in 1967 opgenomen, toen in de kelder van Big Pink, het grote roze geschilderde huis in West Saugerties, New York. In dit huis namen de Bandleden hun intrek, toen Dylan na een mysterieus ongeluk van zijn motor viel en zich uit het openbare leven terug trok.

We carried you in our arms
On Independence Day
And now you’d throw us all aside
And put us on our way

Zo begint dit zwaarmoedige lied. Jean-Michel Guesdon en Philippe Margotin schrijven in ‘Bob Dylan Compleet – Het verhaal van de 492 songs’: “Andy Gill vergeleek het met Shakespeares tragedie King Lear. Hij wees op de overeenkomsten tussen de in het toneelstuk geportretteerde oude koning die, verraden door zijn dochters, tot waanzin vervalt en de verteller in Dylans song die zich door zijn land verraden voelt, en huilt van boosheid en verdriet. Dylan zelf wijst deze interpretatie af. In antwoord op een vraag van Jonathan Cott in 1978 zei Dylan: ‘Nee, de nummers die je bedoelt, zijn gebaseerd op het denkbeeld dat één één is.’
Tears Of Rage gaat over woede en desillusie, en getuigt van de vooruitziende blik van Dylan, die dit nummer ruim voor het einde van de Vietnamoorlog schreef. De song verwoordt de bitterheid en het leed van een Vietnamveteraan wanneer deze bij zijn terugkeer in Amerika met onverschilligheid en ondankbaarheid wordt onthaald. Hij voelt wrok bij de gedachte dat zijn vrienden voor niets zijn gestorven, en omdat erachter komt dat ‘there was no one true’. Dylan schreef de tekst in 1967, het jaar waarin Amerikaanse vliegtuigen de eerste bommen op Hanoi wierpen en waarin president Johnson aankondigde nog meer soldaten naar Vietnam te sturen.
Een ruimere interpretatie van de tekst zou kunnen zijn dat Amerika zelf in gevaar verkeert, dat wil zeggen de toenmalige Amerikaanse maatschappij. Andy Gill schrijft hierover: ‘De verteller, die mede heeft vormgegeven aan de maatschappij, moet toezien hoe zijn idealen verbleken en aan de kant worden geschoven door een nieuwe generatie, de deze idealen ziet als ‘nothing more / Than a place for you to stand’, en die idealisme heeft ingeruild voor materialisme en een maatschappij waarin aan alles en prijskaartje hangt, zelfs aan gevoelens – waar alles een prijs heeft, maar niets meer van waarde is.’ Recensent Greil Marcus oppert dat de song ‘een preek is en een treurzang, een kaddisj’.”
Het zou allemaal kunnen.
Even verandert mijn zolderkamer in de kelder van een groot roze geschilderd huis aan de andere kant van de grote plas.