Joe Henry

Ik heb een sterke voorkeur voor fysieke uitgaven van muziek en boeken. Het maakt inzichtelijk wat je hebt, want je moet de betreffende producten letterlijk ergens kwijt. Fysieke producten nemen geen virtuele ruimte in. Het maakt letterlijk zichtbaar wat je in huis hebt, qua intellectueel eigendom. Bij muziek speelt daarnaast ook mee, dat in een fysieke uiting een boekje wordt meegeleverd bij de cd of elpee. Soms staan de betreffende liedteksten in het boekwerk afgedrukt; vrijwel zonder uitzondering staat in het boekje vermeld wie (mede-)verantwoordelijk is voor de muziek en teksten.
Juist die extra informatie maakt zo’n boekje interessant. Ik kan er weer dwarsverbanden mee leggen. Zo ben ik sinds enkele weken in het bezit van de cd The Long Surrender van de Amerikaanse band Over The Rhine, een album uit 2010. De producer van dienst is Joe Henry. Hij is dezelfde producer die acht jaar eerder, in 2002 dus, het comeback-album produceerde van Solomon Burke. Deze forse Amerikaan was in de jaren zestig de King Of Soul (of het nog mooiere Bishop of Soul), maar raakte enigszins buiten beeld toen hij zich ook bezig ging houden als begrafenisondernemer en predikant.
Het resultaat van de samenwerking tussen Burke en Henry was de plaat Don’t Give Up On Me, waarbij de artiest nummers uitvoert van bewonderaars. En tussen die vereerders zitten mooie namen, die ieder een eigen nummer schonken aan Burke. Zo heb je Van Morrison, die twee nummers heeft aangedragen: Fast Train en Only A Dream. Van Nick Lowe is daar The Other Side Of The Coin. Elvis Costello kwam met The Judgement. Tom Waits tekende voor Diamond In Your Mind. En Bob Dylan leverde het nummer Stepchild aan.
Dylan was het ook, die aan de band Over The Rhine een podium gaf. De ‘Ohio-based popgroup’ stond ooit in zijn voorprogramma. Zo is de cirkel weer rond. Althans, voor dit moment. Er zijn veel meer dwarsverbanden te leggen en uitstapjes te maken.
Maar dat is niet voor dit moment. Een andere keer – misschien.