Kinderpardon

Tien jaar geleden werd een Generaal Pardon afgekondigd, voor asielzoekers die langer dan vijf jaar in Nederland wonen. Het vierde kabinet van Jan Peter Balkenende, bestaande uit CDA, PvdA en ChristenUnie, voerde de motie uit, die door de Tweede Kamer na de verkiezingen van november 2006 was aangenomen.
Nu zijn we tien jaar verder. Onder aanvoering van oud-Kamerlid Tofik Dibi, is de campagne ‘Ze zijn al thuis’ gestart. Onder andere Mr. Probz, Angela Groothuizen, Katja Schuurman, Anouk, Jan Terlouw, Gerard Spong en Arie Boomsma hebben hun handtekening onder de petitie gezet, waarin de politiek wordt gevraagd om deze kinderen een verblijfsvergunning te geven.
Maatschappelijke organisaties en bekende Nederlanders zullen ruim een maand actie voeren om handtekeningen te verzamelen. Dibi hoopt dat zeker 200.000 mensen de petitie ondertekenen op de website.
Wat moeten we hier over zeggen? Een kinderpardon voor deze groep is volgens mij goed verdedigbaar. Tegenstanders zullen wijzen op de ‘aanzuigende werking’ van zo’n regeling, waardoor vluchtelingen hun best zullen doen om een asielprocedure zó te rekken, dat kun kinderen in Nederland worden geboren en getogen.
Tijdens de kabinetsformatie van 2017 maakte Joël Voordewind, Kamerlid van de ChristenUnie, zich tevergeefs hard om het kinderpardon, waardoor kinderen van asielzoekers die langer dan vijf jaar in Nederland zijn opgegroeid kunnen blijven, in het regeerakkoord van Rutte-III te krijgen. VVD en CDA wilden daar niet aan meewerken.
Is zo’n initiatief goed of juist niet goed? Welk signaal geef je af met zo’n pardon? De manier waarop je met kinderen omgaat, zegt iets over de manier waarop je mens bent.