Korfbaltoernooi

In de jaren voordat ik studeerde, was ik lid van de korfbalvereniging De Driehoek in Mildam. Elke dinsdag fietste ik met mijn mede-Heerenveners een half uur heen en een half uur terug. We trainden op het sportcomplex De Wissel. In wisselende seizoenen trainden we ook de donderdag of vrijdag en speelden we vrijdags of zaterdags onze wedstrijden. Wanneer het volledige seizoen zo in mei ten einde liep, was het tijd voor de nodige traditionele afsluitingen.
Eén van die afsluitingen was tijdens Hemelvaartsdag een korfbaltoernooi. De korfbalvereniging was weliswaar interkerkelijk, maar het katholicisme was een overheersende bloedgroep. Als goede protestanten bedankten we voor de eer en hadden we elke keer na de dienst in de ochtend een vrije middag.
Toen ik in 2000 naar een concert van Doe Maar in Ahoy ging, viel dat in het Hemelvaartsweekend. Nu was het concert de vrijdag volgend op de Hemelvaart; desalniettemin was het optreden toch een onderwerp van gesprek. Want ik miste wel een zeilweekend van de kerkjeugd, omdat ik een werelds gebeuren prefereerde boven een gemeenschappelijk weekend weg.
Ik ben mijn ouders nog steeds erkentelijk dat ze achter mijn besluit stonden om naar Doe Maar te gaan en niet te gaan zeilen.
Inmiddels zijn we negentien jaar verder na het Doe Maar-incident. In de jaren die volgden heb ik vaker een kerkdienst gemist ten behoeve van een optreden. Vaak van Bob Dylan, tijdens een Paasweekend. Of Broeder Dieleman tijdens een Goede Vrijdag. Een optreden van Henny Vrienten met Sesamstraat-liedjes in Paradiso – een zondag. Nick Cave, afgelopen zondag in het Concertgebouw. De musical Les Miserables in het Nieuwe Luxortheater in 2008.
In die twintig jaar is dus wel het een en ander veranderd. Maar nog steeds geldt het principe: met zon-, feest- en hoogtijdagen doe ik geen gekke dingen.