Les Misérables #2

Het verhaal van Les Misérables spreekt nog steeds tot de verbeelding. Het boek van Victor Hugo verscheen al in 1862, maar nog steeds wordt het boek verfilmd of bewerkt tot een toneelstuk of musical. In 2008 zag ik de musical, in het Nieuwe Luxortheater. Ik was ervan onder de indruk, deels omdat het mijn musicaldebuut was, maar ook vanwege het verhaal.
Tegen mijn gewoonte in, bezocht ik op een zondagmiddag deze kunstvorm. Het ligt niet in mijn aard om de zondag te gebruiken voor deze activiteiten. Maar voor deze gelegenheid maakte ik een uitzondering. Geheel terecht, vond ik achteraf. ‘Les Mis’ is bij uitstek een verhaal waarin de christelijke boodschap naar voren komt.
Waar komt het succes vandaan, van zo’n musical? Het is niet zozeer van een christelijke achterban. Ik vermoed dat veel behoudende christenen niets van musicals moeten hebben, en van Victor Hugo weinig tot niets weten. Ik denk dat veel seculiere mensen zoeken naar hoop. Naar verhalen dat verandering mogelijk is.
We weten immers allemaal, dat onze aforismen lang niet altijd kloppen. Je hebt je succes in je eigen hand. Het goede van de mens. Dat soort uitspraken. Mooi, maar als we kijken naar de kinderopvang of naar de filmindustrie, zien we dat het zomaar mis kan gaan in de onderlinge verhoudingen. Zelfs voor mijn functie als taalvrijwilliger heb ik een VOG moeten aanvragen.
Ook vrijwilligersorganisaties willen graag zwart op wit een verklaring omtrent gedrag, dat in het verleden geen fouten of onbetrouwbaarheden zijn gebeurd. Natuurlijk, in het verleden behaalde resultaten bieden geen garantie voor de toekomst. Maar toch, we willen geen medewerkers die in de fout zijn gegaan.
Het goede in de mens. Jaja. Maar het wantrouwen blijft.
Het vertrouwen dat Myriel, de bisschop van Digne in Jean Valjean, gevangene 24601, stelt, is levensveranderend. Deze scene leverde bij mij indertijd kippenvel op. Nog steeds. Want dit is waar het in het hele evangelie om gaat.