Maggie’s Farm

Het is opmerkelijk dat mijn periode bij Nuon wordt gemarkeerd door Bob Dylan. Zowel de beginperiode als de afsluitende fase wordt vergezeld door de Amerikaanse zanger. Het gaat dan hierbij om zowel een optreden als een nieuwe cd.
Toen ik in november 2015 begon aan mijn tijd bij Nuon, startte ik met een zogenaamd Voorschakeltraject. Dit traject viel samen met de release van The Cutting Edge, deel 12 uit The Bootleg Series. Ook deed Dylan toen vier keer Nederland aan: één optreden in Muziekgebouw Eindhoven, en drie avonden in Carré. Ik bezocht de laatste en afsluitende avond in Amsterdam.
Nu zijn we grofweg anderhalf jaar verder. En ik luister naar Triplicate, het derde album met drie schijfjes, vol met nummers uit The Great American Songbook. Tegelijk tel ik de dagen af naar Tweede Paasdag, wanneer ik met mijn oud-mentor van Havo 4 naar Dylan ga. Plaats van handeling is dan eveneens de hoofdstad, maar dan de Heineken Music Hall – of nee, de AFAS Live, zoals het tegenwoordig heet.
Zestien maanden heb ik bij Nuon gewerkt. Het is ook ongeveer de periode dat Dylan zijn Cutting Egde opnam – alle nummers die hij opnam voor de drie “elektrische albums” Bringing It All Back Home, Highway 61 Revisited en Blonde On Blonde (de eerste studio-dubbelaar uit de popgeschiedenis).
Maggie’s Farm (Nuon) ligt nu achter mij. Vooralsnog werk ik niet meer op deze boerderij. Dat is ook niet erg. Hoewel ik Dylan niet voor mijn karretje wil spannen, en al helemaal niet voor het karretje van een energieleverancier, is hij wel de man die mijn leven van taal en teken voorziet. Een profeet die me aan de hand neemt, in alle momenten en fases in mijn leven.
Hatsikidee, zo is het.