Mensen, ook al biggelt…

Simon Carmiggelt. Vandaag is het zijn honderdste geboortedag. Geboren in een Haags socialistisch gezin. Carmiggelt werd bekend door zijn Kronkels in het Amsterdamse dagblad Het Parool. In de tijd dat we in Nederland nog slechts twee televisienetten hadden, verzorgde Carmiggelt de dagsluiting namens de VARA.
De stijl van Carmiggelt wordt alom geprezen. De columnist –hoewel dat woord in Carmiggelts dagen onbekend was– is de ‘moeder aller columnisten’. Samen met Godfried Bomans kon de Hagenees de wereld om hen heen bijzonder treffend verwoorden.
Opmerkelijk is dat Carmiggelt zijn Kronkels in Het Parool publiceerde. Want Martin Bril begon zijn columnistencarrière ook bij de hoofdstedelijke krant. Huidig DWDD-presentator Matthijs van Nieuwkerk haalde Bril binnen – na een aantal succesvolle jaren, stapte Bril over naar de Volkskrant.
Martin Bril wordt een Carmiggeltiaanse stukjesschrijver genoemd. En terecht.
Simon Carmiggelt. Vandaag honderd, morgen wordt herdacht dat hij in 1983 zijn laatste Kronkel publiceerde. Dertig jaar geleden, inmiddels. Waar blijft de tijd, wat gaat alles toch snel.
Bij Carmiggelt moet ik vaak denken aan het lied ‘Adieu café’ van Herman van Veen. De zanger beschrijft een café, waar geen wc is die veilig en privé is. Geen tv, een scheef biljart met drie banden, een Griek uit verre landen. De overheid bepaalt dat voor zulke cafés geen plek meer is, omdat het niet aan de veiligheidseisen voldoet.
Van Veen sluit af met de woorden:

En mensen ook al biggelt
Met een traan over Carmiggelt
De wet heeft recht gedaan
Dus die cafeetjes gaan eraan

Zo verdwijnt langzaam maar zeker de typerende, karakteristieke en opvallende elementen van het dagelijks leven. Maar ook de chroniqueurs van de stad en de mens. Want Carmiggelt is niet meer. Evenmin Bomans en Bril.
Laten we niet in mineur eindigen. De literaire erfenis van Carmiggelt en de zijnen is groot. Ik hoop dat de erfenis zo groot is, dat het de tand des tijds doorstaat.
Als het aan mij ligt, wordt de erfenis goed verdeeld.