Mijn leven met corona #2

Ik was onlangs bij de huisarts, voor wat fysieke ongemakken. Toen ik hem toch sprak, legde ik mijn longcovid-klachten voor.
Niet dat ik na mijn besmetting van half februari nou hele grote gevolgen ondervind. De lichamelijke klachten nemen langzaam maar zeker af. Kon ik in het begin nauwelijks een stukje schrijven zonder dat ik na afloop bekaf was (voor een ervaren schrijver als ik is zoiets geen grote opgave), nu kan ik een hele dag redelijk goed functioneren.
Wel zorgen voor wat rust tussendoor. En niet al te veel afspraken per dag, dan lukt het prima.
Ook de concentratie neemt weer wat toe. Ik kan steeds makkelijker weer langere tijd lezen. Dat was de afgelopen maanden ook maar de vraag, of zoiets lukte.
Waar ik afgelopen week wel weer hard mee werd geconfronteerd, was een afspraak. Ik had in april al een en ander toegezegd ter ondersteuning. Maar niet genoteerd in mijn agenda. Toen de collega hierover begon, dacht ik dat ze me voor het blok zette en een geintje uithaalde. “Geen idee waar je het nu over hebt.”
Dat was een half jaar geleden ondenkbaar, dat ik afspraken miste. Als ik ze niet had genoteerd, was het in mijn achterhoofd wel aanwezig. En met een herinnering van buitenaf, kwam het betreffende ook wel weer bovendrijven. Nu dus niet meer.
Ik kan niet meer aan op mijn actieve of passieve geheugen. Afspraken gelijk noteren, in alle volledigheid: naam, datum, tijdstip, onderwerp, dat soort dingen. En zo soms ontdekken, als ik mijn agenda opensla, dat ik te zijner tijd een afspraak heb. Genoteerd, dat wel – gelukkig maar, want het zal niet de eerste keer zijn dat ik afspraken volledig vergeet.
Maar de dokter ging hier niet in mee. Longcovid uit zich vooral lichamelijk, zegt hij. En geheugenverlies kan ook komen door slaapgebrek, vermoeidheid. Ik had maar een test moeten doen, voorafgaand aan de besmetting en na de besmetting. Om zo aan te tonen dat mijn klachten daadwerkelijk en aanwijsbaar toe te wijzen zijn aan Corona.
Tjah.